dag 55 - Bloemen - 27 september 2013

En bloemen, hoe meer bloemen, hoe beter. Ik ga weer met Stanley naar het plantenvrouwtje om de hoek. Haar dochter is er niet, dus geef ik haar de foto. Nu wil de rest van het gezin ook op de foto!

dag 54 - Iets leuks - 26 september 2014

Vandaag besluit ik dat ik dringend behoefte heb aan frisse lucht. En even iets leuks. Ik had al beloofd met de jongens naar het park te gaan, en vandaag is perfect. Everlynn gaat ook mee en Saimon is driver en guard. Daar gaan we. Ik heb Dennis tot reisleider benoemd, en gezegd dat ik heel graag de watervallen wil zien. En dat lukt ons, eindelijk. Het is echt een prachtige wandeling.

dag 53 - The end - 25 september 2013

De gijzeling is ten einde. Eerst is er opluchting, godzijdank. Dan ontstaan er vele vragen, zoemen er diverse nieuwe bedreigingen rond, lijkt het erop dat de overheid ervan af wist dat dit zou gaan gebeuren, blijkt dat op diverse ambassades al jaren wordt gewaarschuwd voor een aanval op een shoppingmall. Als ik me s' morgens meld op de school van Sieb, zijn de verhalen die ik hoor bijzonder negatief. Moeders die beweren nooooooit op zaterdag te gaan winkelen, die roepen dat je gek bent als je in het Art café koffie gaat drinken want dat is de gevaarlijkste plek van heel Nairobi. Ook de hipste, maar dat telt natuurlijk niet. Hoeveel drugs er is, en dus hoe gevaarlijk, hoe vervelend de politie is, hoe corrupt iedereen hier is, hoe iedereen altijd iets van je wil. Met een steen in mijn maag ga ik weer naar huis, welkom in de Expat-wereld! Daar weten ze precies hoe het zit....

Schoolkinderen op weg naar huis

dag 52 - Life goes on? - 24 september 2014

Ondanks dat de gijzeling in de Westgate voortduurt, begint het gewone leven weer op gang te komen. De scholen zijn open, alleen de naschoolse activiteiten liggen stil. Ook kunnen we weer naar de Village Market, hoewel er bijna niemand naar toe gaat. Overal is het rustig. De security wordt enorm aangescherpt. Alleen al Village Market binnenrijden duurt een kwartier, zeker 5 man controleert de auto, iedereen moet uitstappen, mannen met honden staan klaar, het komt heftig over. Ook zinloos. Maar wat moet je anders.

Op de scholen zijn de verhalen heftig. Isa en Sieb zijn onder de indruk. Kinderen die opgesloten hebben gezeten, een meisje is in haar arm geschoten, zij had nog geluk, een ander meisje is doodgeschoten, samen met haar moeder. Het maakt het verhaal moeilijk te begrijpen. De stemming is heel negatief. En somber. Iedereen begint te beseffen dat Kenia niet meer hetzelfde is. Vooral de Kenianen zelf zijn volledig in een shock.

dag 51 - Dennis - 23 september 2013

Het kindermeisje Susan is voor een week vertrokken naar haar moeder. Ze moet haar ID-kaart aanvragen, en om dat te kunnen heeft ze haar geboorteakte nodig. Die zou misschien bij haar moeder zijn. We hebben via haar oom al 2 exemplaren van haar geboorteakte ontvangen. Haar ouders zijn gescheiden, en we hebben er een van haar vader en een van haar moeder. In beide verklaringen is geknoeid met de geboortejaren. Allebei zijn ze verschillend, het is onduidelijk wat er waar aan is en wat niet. Wat wel duidelijk is dat ze ongeldig zullen worden verklaard zodra ze haar ID hiermee gaat aanvragen. Daarom reist ze af naar haar moeder. Wij duimen dat het haar gaat lukken.

En dus komt Dennis. De zoon van tuinman Stanley wil wel oppassen en reist hiervoor ongeveer 700 km vanuit het noordwesten van Kenia. Een jongen van 18 jaar die wacht tot de universiteit begint. Stanley is dolblij. Hij verheugt zich erg op de komst van zijn zoon. Wesley en Dennis kennen elkaar al. Wesley is opgetogen als hij Dennis ziet.

dag 50 - Stil - 22 september 2013

Het is stil in Nairobi. Het wordt iedereen afgeraden de straat op te gaan, en binnen te blijven. Alle shoppingmalls zijn gesloten. Westgate is op een livestream te volgen, 24 uur per dag en nacht. We zijn soms in shock wat we zien.  De berichten die volgen zijn vaak met elkaar in tegenstrijd of onduidelijk.
Er zit niks anders op, we blijven zoveel mogelijk thuis.

Pieter logeert dit weekend bij ons. Hij gaat ook bloed doneren, maar komt terug omdat alle bloedopslag ruim voorzien is van bloed. Ondertussen stijgt het aantal slachtoffers. We houden onze adem in...

Traffictime zonder traffic..... op een paar auto's na

dag 49 - Black saturday - 21 september 2013

Onze persoonlijke zwarte Zondag staat natuurlijk niet in verhouding met wat deze dag voor Kenya betekent.

Wij rijden nietsvermoedend richting Peponiroad als we zware gunschoten horen, explosies en ratelende machinegeweren. Het lijkt eindeloos te duren, Onno, Isa en ik zitten in de auto op weg naar onze meubelmaker om de hoek van Westgate Mall. Overal staan de mensen stil. Normaal is dit een van de drukste punten van zaterdag-shopping Nairobi, maar er is geen auto te bekennen. Mensen staan op hun tenen om een glimp op te vangen van een gebeurtenis die niemand nog begrijpt. 100 a 200 meter verderop moet de paniek enorm zijn, gewapende gunmen bestormen de Westgate Mall, en schieten om zich heen. Mensen vluchten weg, laten hun auto's staan of duiken op de grond. Of worden geraakt.

Het is doodstil op straat, op de weerkaatsing van de schoten na, en wij hebben genoeg gehoord. We keren om en verlaten Peponiroad. We wurmen ons in het weerbarstige verkeer en rijden met een enorme omweg terug naar ons winkelcentrum Village Market, en doen onze boodschappen. Daar heeft niemand iets gehoord over de Westgate. We raken vertwijfeld over ons eigen verhaal. Dan gaan we Sieb halen, hij heeft een voetbaltoernooi op zijn school. En langzaam wordt ons duidelijk dat het toch wel een ernstige situatie is. Village Market gaat preventief dicht, en we worden geadviseerd naar huis te gaan.

Op televisie horen en zien we wat er gaande is. We zijn in een shock. En dolblij dat er sportdag en een picknick was op het ISK, dat heeft een hoop families en kinderen behoedt voor een middagje shoppen. Het aantal doden en gewonden stijgt gestaag. Er wordt aan een stuk door opgeroepen voor bloeddonaties. Ze hebben hier geen voorraden voor dergelijke rampen.

Isa en ik gaan bloed doneren. Sieb en Onno moeten hun laatste vaccinaties halen en zullen ons afzetten bij het Aga Kahn hospital. Mijn bloedgroep is O - rhesus negatief, en daar staan ze om te springen. Er zijn al tientallen mensen voor ons. Overal zitten en liggen mensen met bloedzakken. Er staan lange rijen met wachtenden. Het is chaos. En het is roerend om te zien hoeveel mensen komen bijdragen.

Hier werkt alleen codewoord O-negative, in mum van tijd ben ik een VIP die per onmiddellijk naar een ander ziekenhuis moet worden vervoerd waar ze een nijpend tekort hebben aan O-negative. Een overenthousiaste volunteer werpt zich op als driver en daar gaan we. Luid toeterend en met piepende banden scheuren we op overvolle wegen, langs files, en tegen het verkeer in, alles wordt uit de kast gehaald om Isa en mij met spoed over te brengen. Tegen guards en verkeersleiders wordt geschreeuwd, thissss issss a bloodtransport, this is O-negative to MP Shah hospital. Dat ben ik dus, VIP for 5 minutes...
Het feit dat deze jongen zo fanatiek was om mij weg te brengen, en de manier waarop, begrijp ik als ik zijn verhaal hoor. Een goede vriendin van hem, 5 maanden zwanger, is geraakt in haar dijbeen en zij is doodgebloed omdat de hulp te laat kwam. Het gaat hem niet gebeuren dat hij voor wie dan ook te laat is.

Ik heb nog uren moeten wachten voor ik bloed heb kunnen geven, er was simpelweg niet voldoende capaciteit. Maar we hebben gewacht, uit eerbetoon voor al dat zinloze geweld en verdriet om ons heen.

 

dag 48 - Ratje eet rat - 20 september 2013

Ons Hyena ratje zoekt de hele dag naar eten. Ze heeft geluk. De 3 honden die hier hebben gewoond hebben aardig wat botjes voor elkaar verstopt. Ze snuffelt, zoekt en graaft wat af, en komt regelmatig met uitgedroogde botjes, of stinkende half vergane lapjes vlees. Maar het lekkerste is natuurlijk als een van onze wouwen zijn prooi verliest en ze een vers gekilde rat vindt.

Vandaag was het weer zo ver. Ze heeft een flinke rat. De wouwen verzamelen zich in onze boom en kijken met lede ogen toe. Everlynn en ik rennen achter haar aan, we hebben de rat uit haar bek getrokken, om dan kokhalzend weer naar binnen te gaan. De wouwen lieten die kans echter niet onbenut! Ze eisten hun prooi per onmiddellijk op. Vlak voor onze neus doken ze naar beneden en scheerden langs onze hoofden, spectaculair!

dag 47 - Nieuwe Generator - 19 september 2013

Het kan echt niet langer, onze gloednieuwe generator blijft problemen geven. Er is al dagen aan gesleuteld, van alles vervangen, de pomp, de leidingen, ontstekingen, soms met 1 man, of met 2 of 3 tegelijk. Na Zondag zijn we het zat en beroepen we ons op de garantie, we willen een nieuwe machine. En vandaag is het dan eindelijk zover. Middenin een langdurige stroomstoring komen ze de generator vervangen. We zijn urenlang afgesloten van alles wat met elektriciteit te maken heeft. Een vrachtwagen blokkeert de opgang, we kunnen geen kant uit. De opzichter zit op een plastic stoeltje toe te kijken hoe 5 man druk bezig zijn om de generators te verwisselen. Eenmaal aangesloten ronkt hij als een zonnetje. Je kunt elkaar niet meer verstaan als je er naast staat. Maar onze staff verzekert me dat de oude veel meer lawaai maakte. Het zij zo. Nu maar hopen dat het leed geleden is. Het enige waar we aan moeten denken is de machine op tijd bij te vullen.

dag 46 - De was - 18 september 2013

Er wordt hier heel wat schoongemaakt, ik weet niet wat me overkomt. Elke dag een schone badkamer, keuken en vloeren. Twee keer per week komt Ireen, ze helpt met alle extra dingen, de ramen, de vele spijlen, (van onder andere onze safe heaven), er wordt flink gepoetst, geboend, geschrobd, gestoft, gezwabberd, geveegd, gestreken, en natuurlijk gewassen.

Het leukste moment van de dag is als de dames zo'n beetje klaar zijn en op de binnenplaats, in het zonnetje even bijkomen. Er wordt gelachen en met Jumbo en Wesley gespeeld. Als hij later groot is, zal de geur van pas gewassen wasgoed hem altijd een veilig gevoel geven...

dag 45 - Herordenen - 17 september 2013

Zo druk als we waren met het verzamelen van basis meubilair, zo druk zijn we nu met het herordenen, bijsturen, herstellen, verven, schuiven, naaien, ophangen, bestellen, afstellen etc.

En iedereen die je het vraagt zegt ja, en komen dan zo ongeveer op het afgesproken tijdstip, kan een dag of wat schelen, maar het gebeurt wel.

dag 44 - BBQ - 16 september 2013

Hier in Afrika hebben ze een spreuk dat gaat als volgt, 'de man die je niet kunt verslaan noem je vriend'. En dat laten we ons geen 2 keer zeggen. We sluiten zo snel we kunnen weer vriendschap met Afrika; we ruimen op, bellen, regelen, vragen, rijden langs, schelden uit, verzoeken vriendelijk, praten als brugman, lachen, heel veel lachen, en dan is het ons weer gelukt. We zijn weer back on track ....

S'avonds vieren we dit met een feestelijke bbq. Het heeft niets te maken met een elektrische weber, nee, dit is het echte werk, met veel rook, aangebrand vlees en de leukste bbq ever ...

dag 43 - Black Sunday - 15 september 2013

Vandaag representeert ons dieptepunt in Nairobi. Alles komt samen en gaat verkeerd. De dag begint al fout. Iedereen is moe en sacherijnig, Onno en ik krijgen ruzie, de stroom is uitgevallen en onze nieuw aangeschafte generator doet het niet, de vriezer, de koelkasten, computers, warm water, alles gaat uit. Internet doet het ook al niet, geen televisie en als klapper kan Onno niet meer bellen, zijn telefoon is afgesloten.

Zondagmiddag 15.00 uur. Niets doet het meer. Geen telefoontje, geen brief, geen waarschuwing, niets. Boem. Afgesloten. Het is een donker Afrika in huize Schellekens.

Het blijkt dat er iets is misgegaan met het betalen van onze rekeningen, en hier doen ze niet aan aanmaningen of vriendelijke verzoeken het nog eens te proberen. Alles is geautomatiseerd, en na 3 dagen wordt je afgesloten. Standaard procedure.

En wij kunnen weer opnieuw beginnen met alles te regelen.
En dweilen, de vriezer is ontdooid, en Sieb heeft, ondanks zijn biologie proefwerk, ineens geen huiswerk meer, want hij kan het niet maken zonder internet. Mijn computer is down en blijft down, het hele iphoto programma is stuk, Onno is ook down, zonder telefoon, geen leven. Isa slaapt door alles heen, zij heeft de hele nacht gefeest op een dance-around-the-earth-party.

We zitten met z'n allen op de bank. En we willen naar huis!

dag 42 - Het land van de Simba - 14 september 2013

Het National Park of Nairobi, een half uur rijden vanaf ons huis....

dag 41 - Swahili - 13 september 2013

Sisi gingen op safari. Baba, mama, dada en kaka. Ons nyumba staat aan de voet van de g'nong hill. We hebben Kuku's en een mbwa, ze heet Jumbo de Tembo. We eten hier Nanasi, avocado met pili pili, maar ook gewoon chipsi. De watoto gaan elke dag naar shule, mama rijdt in een gari, en baba kazi. Op zondag gaan we de simba zoeken. We zijn heel furaha. Hakuna matata!

si ambapo mimi alizaliwa ni nyumbani yangu,
lakini ambapo unaendelea vizuri na mimi

dag 40 - Weer thuis - 12 september 2013

Vandaag vliegt Onno weer terug naar -zijn nieuwe thuis - Kenia. Ik ben benieuwd, hij is 1 nacht in Haarlem, in ons huis geweest. Een raar idee. Om de stand van zaken op te nemen, de laatste dingen op te ruimen en niet onbelangrijk voor mij, om mijn computer op te halen. Samen met driver Saimon gaan we hem ophalen. Het vliegveld ligt aan de andere kant van de stad, en we hebben last van traffictime, dus rijden we buitenom. Jammer voor mij dat het dan al pikdonker is, aan straatverlichting doen ze hier niet. Ik zie niets, behalve schaars verlichte tentjes, winkeltjes en straatjes. Overdag vast weer fotogeniek.

Op het deels afgebrande vliegveld staat een brandweerauto klaar. Toch een geruststellend gezicht. Dat de brand zo uit de hand is gelopen lag niet aan het aantal brandweerauto's, er waren er vier. Maar Kenia is Kenia. Ten tijde van de brand waren de brandweermannen net even downtown. Het duurde even voor ze konden uitrukken. Auto 1 startte niet, auto 2 is naar de verkeerde plek gereden, en auto 3 en 4 zijn wel aangekomen, maar hadden niet genoeg waterdruk om te kunnen blussen.

Saimon en ik wachten geduldig. Het duurt lang maar er is genoeg te zien. Mensen druppelen Kenia binnen. Zelfverzekerde zakenmannen en vrouwen, onzekere toeristen, en giechelende rugzakmeisjes.
Als dan blijkt dat we bij de verkeerde gate staan, voel ik me een echte Keniaanse.... zo doe je dat!

dag 39 - Jumbo - 11 september 2013

Vandaag is Jumbo 3 weken bij ons, dat weet ik omdat zij vandaag naar de dierenarts moet. Everlene en ik zijn trots op ons resultaat. Ze is gegroeid, haar vacht is zacht geworden, ze is veel minder fel naar ons, ze is speels en ze lijkt gelukkig met haar nieuwe leven.

De dierenarts is een zeer ervaren Indiër die van aanpakken weet. Met kundige handen injecteert hij, desinfecteert hij en stopt hij haar vol ontwormingspillen. Dan wordt ze op de weegschaal gezet en knikt hij bemoedigend, verdubbeld in haar gewicht, 5,6 kilo. Over 3 weken moeten we weer terugkomen.

Hij raadt ons aan de neus van Jumbo in te smeren met zonnebrandcrème factor 50. In verband met een pigmentvlek heeft Jumbo daar verhoogde kans op huidkanker. Toch een beetje gek, een Afrikaanse hond met zonnebrandcrème....

dag 38 - Bloemen voor in de tuin - 10 september 2013

Van onze tuinman koop ik alle potten die hij heeft en dan gaan we naar een Keniaans "tuincentrum". Die zijn er in overvloed, langs de kant van de weg kun je overal plantjes kopen. Hier om de hoek zit een hele aardige tuinvrouw met redelijke prijzen. Ik wijs aan, en Stanley zoekt de beste plantjes voor me uit, de mevrouw verzamelt alles en zet tientallen uitverkoren stekjes en bloemen bij elkaar. Dan volgt een langdurige onderhandeling over de prijs. Ondertussen maak ik foto's van haar dochter met haar baby. Ze straalt als ik zeg dat haar haar dezelfde kleur heeft als de planten achter haar. Ze straalt nog meer als ik haar een foto beloof. Voor nog geen 15 euro laden we de auto vol, en rijden we in de avondzon naar huis.

dag 37 - Karura Forest - 09 september 2013

Onno gaat op reis en ik ben voor het eerst alleen met de kinderen in Kenia. Alles loopt op rolletjes, Isa en Sieb zijn naar school, de was wordt gedaan, en ik besluit te gaan wandelen met de driver Saimon en Jumbo. Middenin Nairobi ligt een groot park waar, naar horen zeggen, je veilig kunt wandelen en joggen. De security ter plaatse verzekert mij een veilige wandeling. Toegang betaald, kaart gekocht en daar gaan we op weg naar een waterval. Na ongeveer 2 km begint Saimon, nu gelegenheidsguard, zenuwachtig om zich heen te kijken. Ik vertrouw het niet, zegt hij, we zijn veel te ver into the woods, en hij weigert nog een stap verder te zetten. We zijn bijna bij de watervallen, eigenlijk wil ik nu niet opgeven. Ik kijk om me heen en kan geen gevaar bespeuren. Maar ik wil ook niet eigenwijs zijn op onbekend grondgebied.

Ik draal nog wat maar besluit naar hem te luisteren en we keren om. Groot is mijn verbazing als precies op dat moment een hoogblonde vrouw, in joggingoutfit inclusief koptelefoon ons stoïcijns voorbij sjokt .. richting de watervallen ....

Mijn gelegenheidsguard blijft bij zijn standpunt, we gaan terug.

dag 36 - The Carnivore - 08 september 2013

Iedereen die zich een beetje serieus toerist voelt in Nairobi, gaat eten bij the Carnivore. Het concept is een soort Efteling setting waarin je allerlei soorten vlees geserveerd krijgt. Van varkensworstjes tot krokodillenvlees zeg maar.

Isa wil hier graag eten voor haar verjaardag. Doordeweeks is deze plek echter moeilijk te bereiken ivm de traffictime, dus besluiten we dit weekend te gaan. En, we gaan zelf rijden. Google maps aan en daar gaan we.

Google maps werkt in Nairobi hetzelfde als in Nederland. Het zoekt de kortst mogelijke route, rekening houdend met snelwegen, goed berijdbare doorgangswegen en reistijd.

We volgen braaf de aanwijzingen. Er is een ding waar google geen rekening mee houdt. Security. Voor we het goed en wel in de gaten hebben zitten we downtown. In de hol van de Simba, om t in Swahilli te zeggen. Omringd door matatu's, kleine minibusjes die het grootste gevaar op de weg vormen vanwege hun onverantwoordelijke rijgedrag, donkere straten zonder verlichting, en alleen maar en heel veel zwarten op straat. Dit heet een basisfout nr. 1. Zolang het druk is op straat is er geen gevaar, behalve dat je geen aanrijding moet krijgen. Gelukkig weet Onno zich goed te handhaven, en bereiken we met zeker een uur vertraging ons restaurant. We hebben een super avond.

En iedereen die wil weten hoe krokodillenvlees smaakt, moet maar eens langskomen. De volgende keer gaan we met chauffeur!

dag 35 - Varsity Football Team ISK Lions - 07 september 2013

Vandaag heeft Sieb zijn eerste voetbalwedstrijd. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Van hemzelf, van het team, en van ons. Alle jongens zijn zwaar gemotiveerd. De verschillen onderling zijn groot, maar al met al is het een goed team. Ondanks alle inzet en elke dag een training, verliezen ze hun eerste wedstrijd tegen the Greensteds ... Geheel onverdiend, natuurlijk

Wij staan aan de kant en kijken toe. We ontkomen niet geheel aan een déjà vu gevoel.... Staan we niet al jaren op zaterdag langs de kant van een voetbalveld. Daar reis je dan bijna een halve wereldbol voor over ...