dag 74 - Relax - 16 oktober 2013

Vandaag heb ik bubbles nodig. Niets leuker dan een beetje bijkomen op ons binnenplaatsje. Spelletjes spelen met Wesley en Jumbo en Everlynn. Feest!

dag 73 - Vals alarm - 15 oktober 2013

Er is geen twijfel. We hebben hier zoveel mooie en bijzondere momenten. Toch beleef ik vandaag mijn persoonlijke dieptepunt. Zoals altijd is het een opeenstapeling van kleine gebeurtenissen, en de bekende druppel leidt tot een enorme escalatie.

Vorige week probeerden ze me te laten stoppen, door heel hard tegen mijn auto aan te slaan. Gelukkig ben ik gewoon doorgereden. Een dag later kreeg ik een mail van school dat er een poging tot carjacking had plaatsgevonden, precies daar waar ik dit had meegemaakt.

Er komen mails van de school waarin wordt aangevoerd dat er wederom dreigementen zijn, en dus dat de security wordt aangescherpt.

En dan komt het. Ik sta in de Village Market en het alarm gaat af. De security begint te schreeuwen, iedereen moet het gebouw zo snel mogelijk zien te verlaten. Mensen laten zelfs hun boodschappen achter. Als ik naar buiten loop, zie ik plantenbakken die zijn omver gelopen. Het lijkt chaos.

Buiten wordt er gezegd dat er niets aan de hand is. Maar mijn conclusie is dat ik hier weg wil. Ik kom later wel terug als ik zeker weet dat er niets is. Ik mag niet terug om mijn parkeerkaart te betalen, maar er wordt gezegd dat ik gewoon kan uitrijden.

Ik vertrek. Maar mag vervolgens NIET uitrijden. Ik moet terug om mijn kaartje te betalen. Dat heb ik geweigerd.

Ik ben er niet trots op, maar ik ben zo boos geworden. Ik heb gesmeekt, gevloekt en gehuild. Uiteindelijk stond er een enorme lange rij mensen achter mij die ook weer boos werden. Zeker 5 mannen stonden rondom mijn auto te smeken dat ik opzij moest gaan. De security weigerde de slagboom open te doen. weigerde haar baas te halen, weigerde mijn geld voor het kaartje.

De chaos was groot. Heel groot. Mijn frustratie was ook heel groot. Achteraf een hilarische setting. Het heeft me drie dagen gekost om weer bij te komen.

Niemand hoeft zich overigens zorgen te maken. Er was helemaal niets aan de hand. Het is een totale verkeerde inschatting mijnerzijds geweest. Het heeft ook te maken met een cultuurshock. Zeggen de kenners. Daar schijn je doorheen te moeten. Bij deze dus!

dag 72 - Vakantie - 14 oktober 2013

Isa heeft deze week vakantie. Sieb volgende week. Lekker dan. We hebben besloten dat Isa volgende week meegaat op safari en naar Mombasa. Dus ze heeft geluk.

Isa heeft een zeer moeizame start, stomme school, stomme medeleerlingen, geen vrienden, alles in het Engels, het niveau is te laag, het niveau is te hoog, misschien wil ze toch liever reizen, maar ze wil niet weg uit Kenia. De dilemma's stapelen zich op. Ze kan haar draai niet vinden.

Maar dan, langzaam maar zeker, gaat het beter. Ze stort zich op de natuurkunde. Ze laat haar Engels tijdelijk vallen. Ze ontmoet een paar leuke mensen. Ze durft steeds meer en dus beter Engels te praten. Ze heeft het naar haar zin. Eindelijk.

Haar vakantie is een aaneenschakeling van logeerpartijtjes, feestjes en afspraken. We hebben geen chauffeur meer, dus de taxi's rijden hier af en aan. Ze regelt alles zelf, en heeft een topweek!

dag 71 - Huiswerk - 13 oktober 2013

Vandaag is het zondag. Voor Sieb is zondag huiswerkdag. Zuchtend en steunend. Met veel gemopper. Maar daar zit hij dan. Buiten. Onder de parasol. Dat dan weer wel!

En zijn cijfers gaan goed. Voor bijna alle vakken staat hij een 4. En dat in een 7-cijfer-systeem. Een 7 is een 10 zeg maar. een 4 is dus voldoende. Alleen biologie wil nog niet lukken.

En dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Vele gesprekken op school, testen, afspraken, en nu de huiswerkklas, onder de bezielende leiding van meneer Bismaier. Hij legt Sieb fijntjes uit dat hij alle ingredienten in huis heeft om goed te presteren. "Kijk maar hoe goed en gedisciplineerd je presteert op het voetbalveld, nu deze houding nog even inzetten bij je schoolwerk."

Wij zijn benieuwd!

dag 70 - Ethiopie - 12 oktober 2013

Sieb is geselecteerd voor het schooltoernooi naar Ethiopie. Hij mag daar 4 dagen lang voetballen op een groot internationaal toernooi. Zijn hele schoolteam wordt ingevlogen, en hij logeert bij een gastgezin.

Hij vertrekt op woensdag 31 oktober, en vandaag heeft hij zijn nieuwe voetbaltenue gekregen. Trots is hij zeker! Op zijn nieuwe outfit, en dat hij mee mag.

Hij logeert bij Solomon Bemnet en Paula Cline. In Addis Ababa. Deze stad ligt op 2.300 meter hoog. Aan de voet van Mount Entoto. Gelukkig ligt Nairobi op 1600 meter, hebben ze toch nog een beetje hoogtetraining gehad.

dag 69 - Aanvraag ID-kaart - 11 oktober 2013

Susan is weer terug. Ze is stilletjes, ze praat met niemand, ze is onhandelbaar. Everlynn komt klagen dat ze niet meer weet wat ze moet doen, ik moet met haar praten. Naar mij luistert ze, zegt Everlynn. "Jij bent de baas", daar moet ze wel naar luisteren. Uhhuh!!

Ik praat lang met Susan. Ze zegt niks. Ze laat wel het bewijs zien dat ze een ID kaart heeft aangevraagd. Pas als ze die heeft kan ze haar geboorteakte aanvragen. De verhalen veranderen steeds. Ik begrijp er niets van. Maar Stanley verzekert me dat dit de enige weg is. Haar ouders werken niet mee. Ze begrijpen niet hoe belangrijk het is om een ID kaart te hebben. Dat het belangrijk is dat je iemand bent. Dat je meetelt.

Als ze haar ID kaart heeft kan ze haar geboorteakte opnieuw aanvragen. Waar niet in is geknoeid door haar ouders of haarzelf. Dan kan ook zij een verzekering aanvragen. En een bankrekeningnummer. En nadenken over een school-opleiding. Ik denk dat ze bijna niet kan lezen en schrijven. Haar schoolrapport was erg slecht. Ik denk dat haar ouders niet konden betalen dat ze naar school ging. En dat ze daar maar heel weinig is geweest.

Susan zegt niets. De schaamte is groot. Maar ze belooft wel weer lief en aardig te zijn. En haar best te doen. Dat doet ze! Ze is weer de blije en vrolijke Susan.

Als ik een foto van haar maak, zie ik een blik.... Susan denkt meer dan ze zegt.

dag 68 - Bubbles - 10 oktober 2013

Vandaag neem ik belleblaas mee voor Wesley! Wat een feest. Dit is pret voor ons allemaal!

dag 67 - Saimon - 09 oktober 2013

Het hebben van een goede driver is heel belangrijk in Nairobi. Hij zorgt ervoor dat je veilig wordt rondgereden. Hij helpt, adviseert, let op security-issues en lost problemen op. Hij is eigenlijk een steun en toeverlaat.

Onze Saimon is heel lief, loyaal en altijd op tijd. Hij bedoelt het allemaal heel goed. Maar hij is geen goede chauffeur. Hij rijdt te hard. Hij veroorzaakt problemen. Hij luistert niet naar de opdrachten die hij krijgt. Rijdt naar de verkeerde plaatsen, komt met de verkeerde boodschappen.

Zoals veel Afrikanen, heeft Saimon een ziek familielid, en omdat er geen ziektekostenverzekeringen zijn, komen de kosten voor de familie. In Saimon's geval is het zijn moeder. Dus Saimon heeft geld nodig. Veel geld. Daarom vraagt hij een hoog salaris. verdwijnt al het geld wat je voorschiet en vraagt hij dagelijks om meer, voor onkosten, voor vervoer, voor lunch etc.

En Saimon is ook dom. Hij heeft zijn administratie niet op orde, hij vergeet de bonnetjes te bewaren, hij komt steeds met andere verhalen. En wij moeten het oplossen. En dat kost tijd. En ergenis. Op den duur heel veel ergenis.

Saimon heeft heel veel kansen gehad. Er zijn lange gesprekken gevoerd, schriftjes voor de administratie gekocht, eindeloos herhaald en uitgelegd.

En nu is hij ontslagen. Met pijn in ons hart. Het hebben van personeel is heel leuk als alles goed gaat. Nu gaat het niet goed. En heeft Saimon geen baan meer. Arme Saimon!

dag 66 - Berg - 08 oktober 2013

Wie zichzelf overwint, overwint meer dan hij die een berg verzet. Daar kunnen we allemaal wat mee. Maar om je eigen berg te benoemen, daar doen de meesten wat langer over. 

Wonen in Nairobi brengt heel wat bergen met zich mee. Oude en nieuwe!

Maar vandaag doe ik als Simba. Ik ga er gewoon bovenop liggen en  I LOVE IT!

dag 65 - Students to be - 07 oktober 2013

Dennis en Isa, 18 jaar
Allebei willen ze graag studeren
De een in Nederland, de ander in Kenya

Dennis gaat naar de Moi University in Kitale, Isa naar Groningen, denkt ze nu.
Dennis heeft gekozen voor Art and education, hij droomt van een carriere als teacher, het liefst op een universiteit, dat betaalt het beste.
Isa geniet van haar gap-jaar, waarin ze haar natuurkunde wil halen, haar Engels wil opvijzelen en internationale ervaring op kan doen.

Isa weet zeker dat ze gaat studeren.
Dennis weet nog niet of hij voldoende geld zal hebben om te kunnen studeren.

Dit jaar heeft hij geluk, zijn vader heeft een lening gekregen en zijn studie is voor dit jaar betaald.
Hij heeft nog meer geluk, want hij heeft zelf ook een lening gekregen om zijn rijbewijs te halen. Als hij die eenmaal heeft kan hij gaan werken als driver, en zo hoopt hij voldoende te kunnen gaan verdienen voor zijn volgende studiejaar. En misschien ook een bijdrage te leveren aan het gezin waarin hij is opgegroeid. Want hij heeft nog 5 broertjes en zusjes, zij moeten ook naar school.

Zijn vader is tuinman en volledig afhankelijk van de goodwill van het gezin waarbij hij werkt. Elk semester is er stress of er wel voldoende schoolgeld is voor alle kinderen. Dennis is de 'firstborn', voor hem wordt alles op alles gezet, zodat hij straks kan meehelpen het gezin te onderhouden.

Isa is de oudste, haar ouders zijn blij om haar te helpen een opleiding te vinden en betalen zodat zij zich optimaal kan ontwikkelen.

Voor Dennis:
Kosten voor een rijbewijs: 125 euro
Kosten voor 1 studiejaar, inclusief kost en inwoning: 700 euro

Voor Isa:
Kosten voor 1 rijles van 2,5 uur: 125 euro
Kosten voor 1 studiejaar, uitwonend: minimaal 1000,- per maand

Voor Dennis is een schuld van 125 euro bijna niet op te brengen, voor zijn vader betekent een schuld van 700 euro heel veel slapeloze nachten. Gelukkig had hij eindeloos lang gespaard, en heeft hij al 400 euro. Nu is de schuld nog 300 euro. Nog steeds zijn dat grote zorgen.

En nu probeert Isa een sponsorship op te zetten voor Dennis. Omdat de kans op een beter leven begint met educatie. Alle (kleine) bijdragen zijn van harte welkom. Zodat ook Dennis kan studeren. En zijn vader weer kan slapen.

Wordt vervolgd....

dag 64 - Back in town - 06 oktober 2013

Het contrast is groot. Bij terugkomst rijden we meteen de file in. Ons huis is een puinzooi, alle voorraden zijn geplunderd. Nee, niet door ons personeel. Onze kinderen hebben een feestje gegeven. Al het achtergelaten geld is op. Niemand kan het verantwoorden. Sieb is niet naar school geweest. Wel naar voetbaltraining. Welkom thuis!

s'Avonds hebben we een feestje. Een benefietavond voor vrouwen in Zuid-Afrika. Eigenlijk kan niemand ons uitleggen wat het goede doel is van deze avond. Het diner wordt gegeven in een van de sjiekste hotels-in-town. Heren in feestelijke pakken en prachtige damesjurken! Veel wijn en slecht eten weerhoudt de gasten niet om eens helemaal lekker los te gaan. Het is een wilde dansavond. Iets wat schaars is, wordt vanzelf gewild. Een feest!

dag 63 - De eeuwige jachtvelden - 05 oktober 2013

Het eindeloze uitzicht over de groene vlakten van de Masai Mara, zijn niet in beelden en/of woorden te vangen. Maar hier rondrijden, of het nu s' morgens vroeg of s' avonds laat is, is adembenemend. De totale overdaad aan weldoorvoede dieren, de enorme berusting en misschien zelfs wel doelloosheid van het zijn, met als tegenstelling de enorme krachten die vrijkomen in de survival-of-the-fittest, de wreedheid, de schoonheid, hand in hand. Het maakt de mens tot een klein, nietig wezen in het grote geheel. Het maakt dat ik tot rust kom. Het maakt dat Onno zijn telefoon vergeet. Het is heel mooi in Kenia. Heel heel mooi.

dag 62 - Dierendag - 4 oktober 2013

Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk, maar hier is het elke dag dierendag. Want je kunt natuurlijk je vraagtekens zetten bij deze vorm van recreatie, een ding is zeker, je ontkomt niet aan dieren. In deze tijd van het jaar is er overvloed. Alle dieren zien er gezond en weldoorvoed uit.

Maar tijd voor een foutje is er niet. Als je per ongeluk te ver afdwaalt, of je verstuikt een poot, ga je er onherroepelijk aan.

En een hiërarchie is er ook. De leeuwinnen vangen hun prooi, de leeuwen eten eerst, dan de sterkste vrouwtjes, en dan de rest. Verderop ontstaat een rij van wachtenden. De Jakhals ligt in het gras te wachten op zijn beurt. Dan de Aasgieren en als laatste een Maraboe. Er wordt hier niets verspild.

Vandaag is het Leeuwendag....

Drie zonen omhelzen hun moeder als ze terugkomt van de jacht

 Die vliegen ...

Je kunt zelfs heel decadent na je ballonvlucht temidden van de wildebeesten ontbijten

ik vraag me alleen af wie vandaag hier zal ontbijten?

dag 61 - Op safari - 03 oktober 2013

Onno en ik gaan een paar dagen op safari. We laten de kinderen thuis. Zij moeten gewoon naar school. Verschil moet er zijn. Ze zwaaien ons vrolijk uit! De staff verzekert ons goed op ze te passen.

We vliegen vanaf airport Wilson naar de Masaai Mara. Dat ligt naast de misschien beter bekende Serengeti in Tanzania. We stappen in een piepklein vliegtuigje en het land onder ons is adembenemend mooi. De vlucht duurt maar 3 kwartier, en dan zijn we in het beloofde land. Al sinds we hier wonen kijk ik hier naar uit....

 dag sloppenwijk!

 50 tinten groen....

Aankomst Masaai Mara

dag 60 - Joggen - 02 oktober 2013

Zo af en toe probeer ik nog steeds een rondje te joggen, maar dat gaat niet altijd even makkelijk. Niet omdat het hier gevaarlijk is op straat, want dat gaat prima, ook zonder Bailey, maar vooral omdat ik niet altijd zonder blessures mijn ronde haal. De laatste keer schoot het halverwege in mijn rug, en kon ik bijna niet meer verder lopen.Toch zakt de pijn meteen bij de aanblik van deze vrolijke jongens op hun karretje.

Mijn rug is allang weer over, nu moet ik weer de discipline vinden om opnieuw te beginnen. Eigenlijk zou de kans om een dergelijke setting tegen te komen voldoende moeten zijn om weer te gaan lopen.

dag 59 - Sloppenwijk - 01 oktober 2013

Vandaag heeft Onno een meeting met Steven van de Vijver. Hij is huisarts en leidt hier onder andere een project in de sloppenwijken van Nairobi. Mensen van boven de 35 jaar worden gescreend op hoge bloeddruk en suikerziekte, en iedereen met een te hoge uitslag wordt geholpen om wekelijks langs te komen voor controle en om medicijnen te halen. Zijn eenvoudige medische dienst houdt 2 dagen in de week open huis, in een simpel tentje zitten lokale medewerkers en artsen te wachten op de clienten die zich hier melden. Op deze manier proberen ze chronische ziekten te behandelen en ook te voorkomen. Bijvoorbeeld door het organiseren van kooklessen, om mensen te leren gezonder te eten.

Ik mag mee, en we rijden naar de sloppenwijk. We zitten in een Jeep en achter gesloten deuren en ramen aanschouwen we de straten met hutjes, de mensen, en bezoeken we zijn mini kliniekje midden in de wijk. Ik kan het niet laten en maak vele foto's. Ook hier lijkt Kenya fotogeniek.

Maar vergis je niet. De wijk is gebouwd op een vuilnisbelt. De mensen hier leven van afval, ze verzamelen, wassen alles schoon in de rivier, en proberen dan de producten te verkopen. De stank is meer dan verschrikkelijk. De troep, de rotzooi en de erbarmelijk kleine hutjes. Sinds kort zijn er een aantal straten geasfalteerd, en soms is er wat elektriciteit. Ik kijk mijn ogen uit. De mensen zijn vaak  kleurrijk, feestelijk gekleed en goed verzorgd. Hoe doen ze het, vraag je je af. Overal zijn handeltjes, van prachtige kleine kraampjes vol groente en fruit en de vele kleine winkeltjes tot bergen troep en afval.

 

dag 58 - Simply happy - 30 september 2013

En dan heb je van die dagen dat alles op de goede plek valt. De stroom valt niet uit, het is mooi weer, iedereen is gewoon op pad, naar school of werk, ik maak mijn dagelijkse wandeling door de tuin, met Jumbo natuurlijk en zelfs onze kippen leggen vandaag een ei.

En dan, als ik langs onze binnenplaats loop, zit daar een klein jongetje helemaal gelukkig te zijn. In zijn kinderbadje, ...

Simply happy!

dag 57 - Memorial - 29 september 2013

En sommige dingen wennen nooit....

Leerlingen beplakken de locker van hun vriendinnetje, zij was een van de slachtoffers van Westgate

dag 56 - Peponiroad - 28 september 2013

Alles went. Dus ook Kenya na Westgate. Ondanks alle wilde indianenverhalen blijft het rustig. Het leven komt weer op gang, in Village Market zitten de eerste helden alweer op de terrasjes, wordt de kapper weer bezocht, en gaan wij s'avonds bbq-en, vanwege het mooie weer. En onze logee Monique.

Als echte ramptoeristen rijden we even langs Peponiroad, de straat is weer opengesteld, en leeg....
Westgate ligt verscholen achter grote hekken, het gebouw smeult nog na en vervult de lucht met een naargeestige brandlucht.

Voor de ramp zag Peponiroad er zo uit...