De hoofdwegen zien er nog best aardig uit, eenmaal afgeslagen in de kleine smalle steegjes is het leven wel even wat anders. Ik zak tot mijn enkels in de, ja wat is het eigenlijk allemaal, afval. De geur kan ik helaas niet laten zien. De warmte binnen in zo'n hutje ook niet. Wel de onbeschrijfelijke armoede.
Als je toch zo moet wonen en leven. Iedereen hutjemutje boven op elkaar. Geen voorzieningen, geen stromend water, geen toiletten, geen medische zorg. Stroom wordt, met gevaar voor eigen leven, afgetapt. Waar ze dan poepen. Flying toilets, in een plastic zakje en weggooien. (Denk aan mijn enkels).
En wat zeggen ze dan .... thank you Jesus! Thank you for what?
No comments:
Post a Comment