dag 264 - Zoekplaatje - 23 april 2014

Als je heel goed kijkt zie je twee aapjes zitten. Als je met Jumbo door het bos wandelt heb je echter geen arendsogen nodig om de aapjes te spotten. Ze beginnen meteen te krijsen en vliegen alle kanten op, terwijl Jumbo als een dolle heen en weer rent.

Maar de aapjes zijn ook niet gek. Ze beginnen steeds beter door te krijgen dat Jumbo de boom niet in kan, en dus blijven ze juist heel rustig zitten.

Binnenkort heb ik dus toch arendsogen nodig als ik nog aapjes wil kijken!

dag 263 - Kikoy - 22 april 2014

Vandaag ga ik met Margreet naar de groothandel Kikoys kopen. Kikoys zijn hier heel hip. Het zijn gekleurde lappen stof, waar allerlei dingen van worden gemaakt, tassen, broeken, kussens, handdoeken, sjaals. Ook de Weza4life-vrouwen in Kibera hebben producten van Kikoy in hun assortiment.

De groothandel is een piepklein winkeltje downtown, en we spenderen uren met het uitzoeken van mooie kleuren, bestellen en afrekenen. Alles gaat op z'n Keniaans. Langzaam.

Strandhanddoeken:

dag 262 - Pasen - 21 april 2014

De Afrikanen hebben weinig tot geen tradities rondom Pasen. In de expatwereld wordt het winkelcentrum volgehangen met paaseieren, maar de Afrikanen hebben daar niets mee. Ook eten ze niet iets bijzonders of tradioneels. Het enige wat ze doen is alle rituelen vieren in de kerk. En de kerk betalen. Everlynn zegt dat de kerk verwacht dat ze 10 % van hun salaris afgeven. Dat lijkt mij nog best veel. Maar gelukkig mag het in een gesloten envelop!

Naar de kerk gaan betekent hier je op je mooist aankleden. Je ziet dan ook vele Afrikanen op hun paasbest.

dag 261 - Kamok - 20 april 2014

Ik woon een jaar in Afrika en ik krijg een olifant cadeau! Hoe mooi kan het leven zijn. Ze is een half jaar oud en ze heet Kamok.

Ze woont in een opvanghuis voor wees-olifanten, en nu heb ik haar geadopteerd. Als alles goed gaat met haar mag ze weer terug naar de natuur. Omdat ze nog een baby is, en haar moeder haar niet meer warm kan houden, draagt ze een dekentje.

Als adoptiemoeder mag ik haar een keer 1 op 1 naar bed brengen. Ik verheug me nu al!

dag 260 - Foto's - 19 april 2014

Afgelopen week heb ik zoveel foto's gemaakt (moeilijk kiezen!) en als ik deze aan het ordenen ben, wordt pas duidelijk hoeveel ik niet laat zien! De achterkant van het verhaal, zal ik maar zeggen.

In Kericho zijn we in een soort treurig oostblok-hotel zonder alcohol belandt, ben ik mijn tas vergeten, incl. mijn camera, maar was er gelukkig een dag later een eerlijke vinder, en had ik alles terug!

In Kisumu hebben we aan het Victorialake uitgebreid met tilapia-vis geluncht, en aan het einde van de dag heerlijk met ondergaande zon op het dakterras zitten borrelen. We hebben geslapen in het Kiboko Bay hotel, maar deze keer geen nijlpaard gezien. Er was geen tijd voor zo'n prachtige boottocht.

Bij het One Acre Fund, hebben we geslapen in een soort hobbit huisje, zo schattig, en gedineerd met alleen maar idealisten met groene vingers, en is door ons Andrew door zijn hele wijnvoorraad heen.

Door mijn actie om op bezoek te gaan bij George, ontstond er een groot tijdsprobleem. We moesten om 18.00 uur onze terugvlucht halen. Onno, Monique en Aaltje moesten een taxi nemen naar het vliegveld, en ik heb met Peter de chauffeur, de reisduur van 2,5 uur teruggebracht naar 1,5 uur, wat soms op een ware dodemansrit leek.

Maar gezellig was het.

dag 259 - Goede vrijdag - 18 april 2014

We zijn weer thuis. Monique is terug in Nederland, en Aaltje blijft nog een paar dagen voor de gezelligheid. Op weg naar de Village Market komen we een paasprocessie tegen. Wat een gek idee dat ze dat hier ook doen.  Ik zou denken dat het dagelijkse leven hier is al vaak genoeg een zware last is, maar op Goede vrijdag tillen ze er gewoon nog een kruis bij!

dag 258 - Bungoma - 17 april 2014

We worden hartelijk welkom geheten door de oprichter van One Acre Fund, Andrew Youn. Hij is in 2006 met 7000 dollar begonnen en nu al doen 80.000 boeren mee met zijn programma. Hij helpt de boeren, meestal boerinnen, hun kleine stukje land (one acre) optimaal te verbouwen en daarmee de opbrengst te vergroten.

Een prachtig project en zeer de moeite waard om op zijn site, ook in het Nederlands, te kijken. www.oneacrefund.nl

 

Hoe bijzonder ik het ook vond dit project te bezoeken, mijn hoogtepunt was toch het bezoek aan George, onze dagwacht. Hij haalt me op ergens op een marktplein. Hij heeft speciaal voor mij zijn Holland shirt aan getrokken. Het hele gezin is net verhuisd, en George heeft zelf zijn huis gebouwd. Op zijn eigen stukje grond, one acre. Het is nog helemaal kaal. Onze koe staat er ook, en 6 van zijn 7 kinderen zijn thuis. Ze zijn er stil van, een mzungu in hun huis! Maar ontroerend om te zien hoe relaxed hij hier is, en hoe blij zijn vrouw is om hem thuis te hebben. Ik was er ook stil van.

dag 257 - Sagam - 16 april 2014

Vandaag zijn we vooral op bezoek bij Khama Rogo. Een gezondheids-sector specialist met een internationale naam en faam. Hij is geboren in het piepkleine dorpje Sagam, en vindt dat hij iets terug moet doen voor zijn dorp.

Hij sponsort vele projecten. Een waterproject, een melkverzamelingspunt, scholen, een ziekenhuis, een kraamkliniek. Hij heeft een biogas-project in combinatie met koeien, en vast nog meer wat we niet hebben gezien. Het is een dagvullend programma, en het is al laat als we naar onze bestemming Bungoma rijden, in het pikdonker over donkere onbekende wegen, op weg naar onze laatste bestemming het One Acre Fund. Daar slapen we.

dag 256 - Kisumu - 15 april 2014

De prachtige reis voert ons langs de meren van Navaisha en Nakuru, over de heuvelen met de theevelden van Kericho, naar beneden, op de stoffige wegen van Kisumu, naar het eindpunt Victoria lake!

Maar wij hebben bijna alleen maar oog voor de vele klinieken die we bezoeken. Het zijn allemaal kleine private klinieken. Vaak laten ze een flinke over-capaciteit zien. Veel bedden staan leeg. De lokale Afrikanen kunnen het niet betalen. Als ze zich zouden laten verzekeren, zouden ze er wel gebruik van kunnen maken.

Afrikanen zijn heel moeilijk over te halen om zich te laten verzekeren. Ze laten het er liever op aan komen. Net zoals de oma van Everlynn. De hele familie moet van de ene op de andere dag een enorm bedrag out-of-pocket betalen. En eigenlijk kunnen ze dat niet. En toch zijn er maar weinig die zich willen laten verzekeren.

Voor ons over-verzekerde Nederlanders moeilijk te begrijpen. Het is een van de uitdagingen om te leren begrijpen hoe dit zit. Om het te kunnen oplossen.

dag 255 - Kericho - 14 april 2014

Samen met Aaltje en Monique, gaan Onno en ik op dienstreis naar en rond Kisumu ... Voor het Medical Credit Fund een aantal ziekenhuizen bezoeken. Gelukkig voor mij zijn er foto's nodig, en mag ik mee.

Onderweg stoppen we diverse malen om kleine ziekenhuizen te bekijken. Het is indrukwekkend om te zien hoe de kwaliteit van de ziekenhuizen is verbeterd door de programma's van MCF (leningen) en Safecare (kwaliteitsnormen).

dag 254 - Regentijd - 13 april 2014

En toch zijn hier ook heel gewoon van die dagen dat het regent, het grijs is, en simpelweg niks aan ...

dag 253 - Zwemmen - 12 april 2014

Jumbo en ik gaan eindelijk weer eens in het Karura Forest wandelen. Ik besluit een andere route uit te proberen en wandel nu langs het Lily lake. Dan hoor ik een enorme plons en is Jumbo kopje onder in het meer gevallen. Paniek, maar zwemmen kan ze!

dag 252 - Weza4life - 11 april 2014

Naar aanleiding van de eerste fotoshoot, weten we nu beter wat we willen. Margreet en Isa en ik hebben woensdag alles voorbereid en doorgesproken, heel hard gewerkt (met een glaasje wijn erbij), en nu gaat het weer gebeuren.

De vrouwen zijn opvallend stil bij het zien van alle resultaten van de eerste keer. Met een projector worden alle foto's heel groot op een muur getoond. Ze zijn zo weinig gewend op dit gebied dat ze niets weten te zeggen. Maar van modellenwerk weten ze nu beter wat er van ze wordt gevraagd. Sommigen komen wel 2 of 3 keer voorbij, zo leuk vinden ze het!

 de bestelling van Isa en Saskia en Julia wordt nu gemaakt

de Afrikaanse staf van dit moment, Abdul, Edward en Margreet

 

dag 251 - Nederland - 10 april 2014

Sieb vertrekt naar Nederland om scholen te bezoeken. Hij is het uiteindelijk die beslist of we hier blijven of terug gaan naar Nederland. We gaan terug dus. Uiteindelijk vindt hij het toch leuker in Haarlem ook al zal hij naar een andere school gaan dan het Kennemer.

En juist als je weet dat je zeer waarschijnlijk Kenia weer gaat verlaten, vallen die kleine huiselijke dingen op die je al als vanzelfsprekend ervaart.

dag 250 - Art - 09 april 2014

Ondanks dat we veel denken aan onze terugkeer naar Nederland, hangen we hier ons schilderij op alsof er nog jaren zullen blijven...

dag 249 - Ruzie - 08 april 2014

Het is hommeles met de staff. Susan is boos op Moses. Everlynn is boos op Susan. En nu huilen de vrouwen, en staan de mannen boven een beetje dom te lachen.

Het is ook niet zo gek. Everlynn heeft stress over haar oma, Wesley is lang grieperig geweest en dus hangerig. Iedereen is moe en dat komt er nu uit.

Everlynn wil toch het liefst naar school, Susan geef ik paar uur vrij, en Wesley komt bij Isa en mij teletubbies kijken. Hoe leuk is dat!

dag 248 - In gebed - 07 april 2014

Je komt ze her en der tegen, het liefst op drukbezochte openbare plekken, maar ook in het park. Downtown, in de sloppen of in zwarte woonwijken, zijn er mannen die met luide stem, of met gebruik van een microfoon, eindeloos staan te oreren. Vaak ik een mooi pak, maar altijd met veel handgebaren en zwaaiende ledematen, om zo hun woorden nog eens extra te benadrukken. Niet dat ik ze kan verstaan.

Het zijn de prayers, de gebedsmannen. Vol overgave worden hun gebeden over het volk uitgestort. Niemand staat er voor stil, of gaat er eens rustig naar luisteren. Maar dat hoeft ook niet. Je hoort het toch wel. Het schijnt dat ze worden betaald door giften. Misschien dat ik de volgende keer als ik er een tegenkom, hem vraag voor een gebed voor alle oma's.

dag 247 - Stil - 06 april 2014

En toen was het weer echt stil in huis. We slapen uit, we luieren, ik wandel met Jumbo in het Karura park en ik praat weer eens uitgebreid met onze staff. Everlynn is heel verdrietig. Haar oma is ergens vannacht gevallen, omdat ze de koe naar binnen bracht. Ze zat in de regen en moest wachten op hulp. Haar been is gebroken en ze is naar het ziekenhuis gebracht. Nu wacht ze tot iemand geld betaald voor pijnstilling. En tot er een dokter komt om haar te opereren.

Pijnstilling is snel geregeld. Hoe goed het ziekenhuis is en wanneer de dokter komt is voor ons een schimmig verhaal. We beloven bij te dragen, natuurlijk, wat kun je anders met zo'n verhaal. Nu gaat de moeder van Everlynn naar haar toe en wachten we het vervolg af.

dag 246 - Einde in zicht - 05 april 2014

De laatste dag van een mooie en bewogen week. Wat is er veel gedaan en wat hebben we veel beleefd. We hebben het allemaal als een fantastische week ervaren en we hopen dat straks in Holland heel veel armbandjes worden verkocht. Aan de voorbereidingen zal het niet liggen. De presentatie is klaar, de film is klaar, en de armbandjes zijn besteld.

Deze dag is vooral leuk, rondrijden met Onno door Nairobi, naar het zwembad en de bonte avond! En nog een allerlaatste foto met Moses en George.

dag 245 - Moe - 04 april 2014

Moe en vol van alle indrukken van de laatste dagen weerhoudt de meiden er niet van op safari te gaan. s'Morgens om 5 uur zitten ze al in de auto op weg naar het National park van Nairobi. Sieb, die zich steeds meer ontpopt als een echte gentleman vergezelt de dames met groot plezier. Helaas is Saskia niet helemaal lekker, maar ze hebben een top-ochtend .... s'middags worden er verslagen gemaakt en filmpjes geknutseld. Of was het vooral een beetje chillen op terras? Gezellig was het, dat zeker wel!

Winkeltje spelen in een tentje langs de kant van de weg. Als je iets lief vraagt mag bijna alles van de Kenianen!

dag 244 - School - 03 april 2014

Een onderdeel van de stage is lesgeven op een van de gesponserde scholen. Een kleine basisschool midden in Kibera. De meiden hebben zich goed voorbereid en komen aan met verf, papier, en kwasten.

We worden gebracht door Abdul. Hij is opgegroeid in Kibera, en woont er nog steeds. Al het geld wat hij verdient investeert hij in zijn school. Omdat hij iets terug wil doen na alle kansen die hij heeft gekregen. Omdat hij in educatie gelooft. Zonder educatie ben je een nobody. An empty soul.

Het schooltje zier er prachtig uit. Arm, maar schoon. En piepkleine lokaaltjes. 167 kinderen. Elke dag een warme lunch. Geen stromend water. Ze dansen en zingen voor ons. Ze schilderen en tekenen een ochtend lang. Dat doen ze anders nooit. Simpelweg omdat er geen materiaal is. Behalve vandaag. Vandaag is het feest!

 Een wandeling door de sloppen, een ervaring op zich, om bij het schooltje te komen

 tellen en rekenen leer je met doppen

 Hoe maak je eigenlijk je kwasten schoon zonder stromend water. Er moet water worden gekocht om te verven. Even niet over nagedacht van te voren!

 De kinderen zitten doodstil rustig te tekenen en schilderen. Pas achteraf beseffen we hoe weinig deze kinderen hebben. Dit was hun eerste verfles ever!

En het resultaat mag er zijn. De kinderen kunnen niet meer stoppen. Ze verven nog steeds, als wij allang weer naar huis zijn....

dag 243 - Modellen - 02 april 2014

Er worden niet alleen maar armbanden geknoopt, er is ook een foto-shoot. De dames mogen met hun zelfgemaakte sieraden op de foto. In het begin doodeng natuurlijk, maar gaandeweg komen ze steeds meer los, en straalt het plezier ervan af!