dag 175 - Kibera - 25 januari 2014

We gaan allemaal iets leuks doen. Onno en Aaltje, onze nieuwste gast, gaan een boerderij bezoeken. Isa en Lily mogen met Everlynn mee naar de kappersschool, waar Isa zich gaat laten knippen. Sieb wil alleen maar chillen, en ik heb mijn eerste foto-opdracht in Kibera. Een sloppenwijk.

Ik ga een bijeenkomst fotograferen van een nieuw project voor Mhealth. Een combinatie van Mpesa, het mobiele betalingssysteem hier, in combinatie met een gezondheids-verzekering. Verschillende chama's zullen hieraan meedoen.

Een chama is een groep mensen meestal tussen 6 en 12 personen, die gezamenlijk een spaarsysteem hebben opgezet. Iedereen legt maandelijks een bedrag in, en om de beurt krijg je het hele bedrag. Zo is er ineens geld om iets groots aan te schaffen. Of schoolgeld te betalen. Of wat er ook nodig is.

Na het officiele gedeelte krijgt iedereen een soda en een cakeje. En dat levert meteen de mooiste foto op!

dag 174 - Theeplantages - 24 januari 2014

Vandaag zijn Lily en ik uitgenodigd voor een tour langs de theeplantages van Limuru. Nog geen 15 minuten van ons huis, liggen de prachtige uitgestrekte velden met koffie en thee. Vandaag vooral thee. We worden op sleeptouw genomen door Maryjka. Zij is geboren en getogen Keniaanse, maar van oorsprong Poolse. Ze is trots op haar land en laat ons graag de mooie hellingen zien. Vertelt hoe zwaar het vak van theeplukken is. En hoe moeilijk de plantages hun hoofd boven water houden.

In een land als Kenia kun je als boer zomaar onteigend worden. Bijvoorbeeld als ze het land nodig hebben voor huizenbouw. En de stad rukt nog steeds op. Zo wonen wij in Runda ook op voormalige koffieplantages.

Alles ziet er weldoorvoed en onderhouden uit. Volgens Moses zitten er altijd Mzungus achter goedlopende business. Wij zien vooral zwarte plukkers aan het werk. Het een kan niet zonder het ander.

dag 173 - Loops - 23 januari 2014

Onze Jumbo wordt groot. En George meldt dat ze on heat is en dus niet buiten het hek mag. Volgens de dierenarts duurt de vruchtbare periode bijna 3 weken. Zowel zij als ik missen de wandelingen. Ze wordt zelfs een beetje onmogelijk. We proberen wel regelmatig met haar te spelen, maar dat weegt niet op tegen een mooie wandeling in het Karura Forest. Lily en ik gaan samen, maar zonder Jumbo is het toch niet helemaal hetzelfde.

Over een week of 6 moet ze worden geopereerd. Ook weer zielig...

dag 172 - Deense gehaktballetjes - 22 januari 2014

Wat zou onze Deense oma zeggen als ze wist dat Everlynn hier, in Nairobi, volgens haar recept, echte Danske frikkedellen bakt...

Ik weet wel wat wij zeggen! Heerlijk!!

dag 171 - Castle - 21 januari 2014

Vandaag maken Lily en ik, met Moses als chauffeur, een prachtige tocht naar de zuidflank van de mount Kenya. Ons doel is het plaatsje Embu, maar we gaan voor een lunch langs de Castle Forest Lodge. Inclusief een prachtige wandeling.

Zoals we van Kenia gewend zijn is de rit ernaar toe alweer prachtig. Deze keer rijden we langs uitgestrekte rijstvelden en zien we in de kleine dorpjes hoe de rijst wordt verwerkt en verkocht.
Moses vertelt ons over hoe gevaarlijk de plaatselijke bevolking hier is. Zij beschikken over krachten die je beter niet wakker kunt schudden. Als je iets van ze zou stelen, wordt je vervloekt, en ben je je leven niet zeker.

Stelen doen we dus maar niet. We kopen braaf zakjes rijst in een van de plaatselijke winkeltjes.

Ondanks dat we toch heus ons best hebben gedaan, halen we Embu net niet. Twee kilometer voordat we het stadje zullen bereiken kunnen we niet verder vanwege een roadblock. De chauffeurs van de Matatu's hebben de weg afgesloten. Ze demonstreren tegen de politie die ze vaak, in hun ogen, oneigenlijk bekeurt en als ze niet kunnen betalen, in de gevangenis gooit. Ook een soort stelen dus...

dag 170 - Examen - 20 januari 2014

Vandaag doet Everlynn praktijk-examen. Ze heeft haar theorie al gehaald. 96% van de totale score! Ze zegt dat ze niet zenuwachtig is, want 'it is in God's hands', en dus ben ik plaatsvervangend zenuwachtig voor haar. We zwaaien haar uit en duimen voor een goed resultaat. Susan is haar model en gaat met haar mee.

En natuurlijk is ze geslaagd! Susan is vandaag een glamour-girl!

dag 169 - Matatu - 19 januari 2014

Isa reist al regelmatig met de matatu door Nairobi. Als je zelf maar weet hoe je er moet komen is het geen probleem. Je kunt er ook als mzungu gewoon gebruik van maken, en dan zit je voor 20 cent downtown.

Soms zijn de bussen zo mooi versierd, of de mensen, dat het ook echt geen straf is.

dag 168 - Tante komt - 18 januari 2014

Naast witchcraft blijkt er nog iets te zijn wat hier enorm leeft. En dat is 'the curse'. Moses ontkent in eerste instantie dat hij hierin gelooft, en Everlynn wil er niets over zeggen, maar na aandringen komt dan toch het verhaal. Ouders kunnen hun kinderen vervloeken en je moet er ten aller tijde voor oppassen dat dit je gebeurt. Je moet daarom wel gehoorzaam zijn, en je aan de (familie) regels houden.

Everlynn doet er nog een schepje bovenop. "And especially the aunts. You have to be very cautious with them. Somethimes you come and speak with them and they can think of something and then they can start cursing, so you have to be very very careful...

Onno en ik moeten lachen. Vandaag komt Lily op bezoek!

dag 167 - Landgoed - 17 januari 2014

Vandaag hebben Onno en ik een zakelijke lunch. Op het prachtigste landgoed van heel Nairobi. Het is niet zozeer schitterend omdat het zo 'duur' is, maar het is vooral de manier waarop het huis is gebouwd en de prachtige ligging van de tuin. Met een bijzonder sfeervolle buitenkamer en terras, met uitzicht over een eindeloos lijkende tuin waar de kites laag overheen scheren, en honden spelend rondrennen. Gelukkig vind de eigenaresse dit zelf ook. Ze geniet nog steeds, ook na 30 jaar, van dit mooie stukje Nairobi.

Het allerleukste om te horen is dat ze geen security heeft, en zelf de poort opendoet. Zo kan het dus wel... ook in Nairobi

dag 166 - Kapper - 16 januari 2014

Vandaag gaat het er dan echt van komen. Ik mag mee naar de school van Everlynn. Als proefkonijn. Ze belooft dat het echt goed gaat komen...

Ik heb me niet geheel onterecht afgevraagd of ze wel iets weten over mzungu-haar. Ik moet eerst zelf mijn verf kopen in een downtown-zwarte-kapperswinkel. Ergens helemaal achterin vind ik iets wat lijkt op verf wat in mijn haar kan.

Everlynn maakt zich klaar en is dus even weg. Iedereen staart me aan. Een van de meiden heeft de moed te vragen of ik al wordt geholpen. Ik leg uit dat ik met Everlynn ben. Ze kan het bijna niet geloven. Ohhh, you mean that chick with the dreadlocks!

Het resultaat is veel te donker, maar dat lag aan de verf, niet aan de inspanning van Everlynn en haar supervisor. Zij hebben zeker een half uur de beschrijving van de haarverf bestudeerd. Ook hebben ze met eindeloos geduld met een halve kwast de verf in mijn haar gesmeerd. En mijn haar gewassen met bekertjes water, de kraan doet het niet.

Ik had het niet willen missen! Ik heb gezien hoe serieus en hoe gemotiveerd Everlynn probeert te leren wat er te leren valt. Daar heb ik te donker en te ongelijkmatig geverfd haar best voor over...

dag 165 - Broer en zus - 15 januari 2014

We kennen onze kinderen al hun hele leven. Toch hebben we niet kunnen voorspellen hoe ze het zouden doen tijdens ons avontuur. Op je 16e cq. 18e jaar verhuizen naar Nairobi is echt niet makkelijk. Het natuurlijke losmaak-proces wordt toch enigszins verstoord als je ineens weer meer  op je ouders bent aangewezen. Alle vrienden die je achterlaat. En dan weer helemaal opnieuw beginnen in een taal die je niet goed spreekt.

Toch hopen wij, dat ze terug zullen kijken op een hele bijzondere tijd uit hun jeugd. Want dat is het wel. Niet alleen alles wat je zelf moet overwinnen. Het is het decor van Nairobi en de kleurrijke mensen om ons heen. Het besef dat het Nederlandse leven niet iets vanzelfsprekends is. Maar ook dat de Nederlandse manier niet zaligmakend hoeft te zijn.

Ik ben er lang niet zeker van of er ook maar een fractie van deze boodschap is aangekomen. Of aan gaat komen. Het dagelijkse leven vraagt hele andere dingen dan dankbaarheid en inzicht in wijze levenslessen. Bovendien, who cares??!

dag 164 - Onze mannen - 14 januari 2014

De vrouwen hier in huis komen regelmatig voor op mijn foto's. De mannen worden nogal eens vergeten, wat dat betreft. Daarom vandaag de schade maar eens ingehaald...

 

Dit zijn George, Ben en Kazungu. Onze trotse security-mannen. Het moge duidelijk zijn dat hier niemand zonder toestemming door de poort komt....

Onze altijd-nooit-niet serieuze daywatch, George, die nu van Onno zijn rijbewijs mag halen. Ben, met zijn mooie glimlach, valt in als de andere 2 niet kunnen bijvoorbeeld ivm vakantiedagen. Ziek zijn komt hier niet voor.

En Kazungu, uit Mombasa, die de mooiste soeplepels maakt, en gaat stralen als je bij hem bestelt.

En dit zijn Moses, George en Stanley. Moses is onze hart-op-de-tong-dragende chauffeur. George kennen jullie al, en Stanley, onze tuinman die zo hard werkt, vooral in zijn beleving, maar eigenlijk accountant is, en dat best moeilijk te verkroppen vindt.

 Mooi he, onze mannen!

 

dag 163 - Eerste schooldag - 13 januari 2014

Vandaag mag Wesley voor het eerst naar school. Net als in Nederland mag je hier ook met 2.5 jaar naar de peuterspeelzaal. Hij is zo trots. Met zijn tasje op zijn rug, met daarin z'n schriftje, kan hij niet stoppen met zwaaien. Bye bye, I'm a big boy, I go to school!

dag 162 - Fondue - 12 januari 2014

En nu we dan toch in het wintersportgevoel zitten, meteen thuis aan de vleesfondue! Dankzij Machteld die haar setje aan ons heeft uitgeleend!

dag 161 - Paardrijden - 11 januari 2014

Na het heerlijkste ontbijt aan de voet van de mount Kenya, besluiten we te gaan paardrijden.  Niet dat ik dat kan, maar ik krijg het liefste paard. Heb me zelden in mijn leven zo jut of jul gevoeld. Maar het is hilarisch leuk. En als we dan ook nog een kudde zebra's tegenkomen, kan deze tocht niet meer stuk!

dag 160 - Mount Kenya - 10 januari 2014

Onno en ik hebben helemaal zin in een kleine escape. Het slaat natuurlijk helemaal nergens op na zoveel vakantie, en toch, we doen het gewoon.

We rijden een prachtige tocht van ruim 3 uur naar een safari-lodge aan de voet van Mount Kenya. Een prachtige rustieke plek, en ondanks het prachtige weer ontkom je er niet aan een wintersportgevoel. Door de ijle lucht misschien, de frisse kou als de zon weg is, en de donkere kamers vol hout en jachttrofeeën uit vroegere tijden toen jagen nog in was. Oude foto's met trotse jagers rondom geschoten wild, die ons nu met afschuw vervullen.

In onze kamer een knapperig houtvuur en een warme kruik in bed! Dit is zooooo lekker....

dag 159 - Kralenman - 09 januari 2014

Eindelijk is het zover, Everlynn heeft de kralenman gevonden die onze halsbanden maakt en we hebben een afspraak met hem gemaakt om eindelijk een en ander recht te zetten, af te spreken en te overleggen. Hij heet Sammie.

Hij woont in een klein wijkje vlak naast de sloppenwijk Kibera, en we doen er uren over om er te komen. Traffictime.

Dat mag de pret niet drukken, want Mozes ziet de hele business al helemaal zitten, en verheugt zich al dat we internationaal zullen zijn en hij Nederland zal komen bezoeken met z'n businesskoffer. Onder leiding van zijn enthousiasme worden we urenlang de 3 musketiers die de wereld gaan veroveren met hondenhalsbanden. Een mooi vooruitzicht.

Het huisje van Sammie is meer een hutje maar wel heel gezellig. Uit alle hoeken en gaten komen tasjes met kralen en we praten uren over de combinaties, de kleuren, de kwaliteit en de prijs.

Alles wordt tot in detail opgeschreven. En we worden er allemaal beter van. De kwaliteit gaat omhoog, de kleuren worden aangepast, hij verdient meer.  We besluiten met een gentlemen-agreement.

dag 158 - Relatief - 08 januari 2014

En alles is relatief natuurlijk. Want het allerzieligst ben je natuurlijk als 16-jarige jongen, die verslaafd is aan gamen en het liefst de hele dag in bed ligt, en nu een wiskunde-examen moet voorbereiden. Wetende dat je nog zeker een half jaar in Nairobi moet wonen. Dat is pas echt zielig!

dag 157 - Stil - 07 januari 2014

Het is stil in huis, heel stil...

Onno is volledig uit beeld aan het werk. Isa zit achter de computer en probeert eindelijk tot een definitieve studiekeuze te komen. En zoekt uit wat dat betekent. Ook solliciteert ze bij diverse goede doelen om de komende maanden te gaan doen. Sieb studeert heel soms aan zijn wiskunde examen. En ik hou me vooral bezig met de perikelen rondom het personeel. En probeer een en ander weer in het gareel te brengen.

De eerste zorg is om Stanley weer hier te krijgen, hij zou een week wegblijven maar is nog steeds niet terug. Vage verhalen over het vervoer. Volgens hem zijn er nieuwe regels van kracht en heeft de regering verboden om bussen s'nachts te laten rijden ivm veiligheid. De dagbussen zijn allemaal al volgeboekt. Hij beloofd steeds te komen maar we hebben hem nog niet gezien....

De generator doet het niet, en nu blijkt dat het personeel bij gebrek aan kennis aan alle knoppen zit en de hele machine is ontregelt....

De kraan in de badkamer van het personeel is afgebroken en daarom is de hoofdkraan afgesloten. Nu zitten we zonder water, en om duistere redenen kan de loodgieter voorlopig niet komen omdat hij aan de andere kant van de stad bezig is...

Kortom, ik ben weer helemaal thuis! En gelukkig is daar Jumbo die me gezelschap houdt, wat ik ook doe!

dag 156 - Het laatste avondmaal - 06 januari 2014

En dan komt de vakantie toch echt tot een einde... de familie maakt zich klaar voor de reis terug. We eten nog 1 keer in ons favoriete Italiaanse eettentje, en dan is het het echt voorbij...

Zij terug naar grijs en nat Nederland. Wij terug naar het Keniaanse leven, voor allemaal zal het weer wennen zijn...

dag 155 - Karura Forest - 05 januari 2014

De hele familie is weer aangeschoven voor de laatste dagen in Nairobi. Het weer is alweer prachtig en vraagt om een wandeling in het Karura Forest.... Jumbo is uitgelaten blij!

dag 154 - Laatste dag - 04 januari 2014

Terwijl ons gezin alweer vertrekt naar Nairobi, blijft de familie nog een dagje langer. Het is gek om weer "gewoon" thuis te zijn, na zoveel avonturen. Gelukkig hebben we de foto;s nog....