dag 108 - Everlynn online - 19 november 2013

De oprichtster van ShangaDog is Eva. Zij is een alleenstaande Afrikaanse vrouw met 2 kinderen. Ze werkt nu als huishoudster en woont samen met haar jongste zoon. Haar oudste zoon woont bij familie. Hij moet al naar school. Ze wil graag kapster worden, want dan kan ze dichter bij de school gaan wonen. En haar beide kinderen zelf zien opgroeien. Om de opleiding tot kapster te kunnen betalen, heeft ze dit bedrijf opgezet. Educatie is een belangrijke stap naar een beter en onafhankelijk leven. Daarom gaat de opbrengst van ShangaDog naar een studiefonds waardoor Eva weer naar school kan.

dag 107 - ShangaDog - 18 november 2013

Everlynn en ik zijn er al weken mee bezig. Voorbereidingen voor de lancering van een nieuwe business. Het verkopen van Afrikaanse halsbanden en riemen voor honden. En als we winst gaan maken, gaat dat geld in een studiefonds. Voor Everlynn ....

ShangaDog it is.......

Deze halsbanden worden lokaal gemaakt door de Masai. Everlynn heeft iemand in the village gevonden die ze kan maken. Het is een vak apart. Lang niet iedereen kan het. Ze heeft bestellingen geplaatst en opgehaald. De kwaliteit was eerst heel erg slecht, en we zijn eindeloos bezig geweest dit te verbeteren. En om de juiste kralen te vinden, en de kleuren te bepalen. En toen ging de man ook nog dood. Was het verhaal. En moesten we een nieuwe vakman zoeken.

Nu zijn we goed op weg. Alle halsbanden zijn van leer en bewerkt met kralen. Ze worden met de hand gemaakt en ze zijn stuk voor stuk uniek.

We zijn druk bezig een website te maken, maar we zijn al te vinden op facebook.....

https://www.facebook.com/shangadog

Vol verwachting klopt ons hart.....

dag 106 - Roda - 17 november 2013

Op mijn zondagochtend wandeling kom ik Roda tegen. Roda wil wel op de foto. Ze lacht al haar tanden bloot. Ik zeg haar toe een foto langs te brengen, maar ze geeft me een niet werkend telefoonnummer en een verkeerd adres.

Dag Roda! Misschien kom ik je nog eens tegen!

dag 105 - Naivasha - 16 november 2013

Isa is uitgenodigd voor een weekendje Mombasa met een Indisch vriendinnetje en haar familie. Sieb logeert bij zijn beste vriend Abdoel, en dus zijn Onno en ik zonder kinderen. En we besluiten een tochtje te maken naar Lake Navaisha. Flamingo's bekijken.

Het land Kenya is alweer prachtig. Het is ongeveer een uurtje rijden vanaf ons huis, en een wisselend landschap ontvouwt zich.  Koffieplantages, theeplantages, kleine dorpjes, fabrieken, en eindeloze heuvelen. Onze driver Moses laat vol trots zijn land aan ons zien, (don't think Runda is Kenya, it's not!) het dorp waar hij is opgegroeid en de mooiste plek van Nairobi, het viewpoint. Vanaf het hoogste punt strekt het lage land onder ons zich uit.

Uiteindelijk eindigen we bij lake Navaisha en zien we de beroemde flamingo's! Alles wat we zien vandaag is zo fotogeniek dat ik bijna niet kan kiezen welke foto's ik hier met jullie wil delen...

dag 104 - Post uit Nederland - 15 november 2013

Het werkt heel raar met de post hier. Zo ontvangen we steevast elke week de NRC buitenland editie. Die hebben het goed voor mekaar. En wat is het geheim eigenlijk, vraag ik mij af. Alle soorten rekeningen weten ons ook te vinden! Maar allerlei persoonlijke post, waarvan mensen zeggen dat ze die opsturen, komt niet aan. Jammer genoeg!

Dussss, als het dan wel is gelukt, is het extra leuk!

dag 103 - MWAH - 14 november 2013

Het is natuurlijk bijna niet voor te stellen, maar ook hier heb je weleens zo'n dag, dat je denkt, mwah, niks aan. Niks lukt, gaat net niet lekker, beetje lamlendig, beetje van alles niks.

En ja, dan staar je een beetje vanaf je werkplek uit het raam.... en wat zie je dan? een prachtig klein blauw-geel vogeltje strijkt neer op je bananenboom....

ik neem alles terug!

dag 102 - Kerst in aantocht - 13 nobember 2013

Natuurlijk horen wij de donkere herfstverhalen uit Nederland, zie ik op instagram de feestverlichting in Haarlem, volg ik op whatsapp de familieberichten over wanneer, waar en hoe Sinterklaas te vieren. Maar wij kunnen ons er helemaal niets bij voorstellen. Het is hier meestal zonnig, rond de 27 graden, en we gaan vol richting de zomer.

Maar, tot mijn grote verbazing, staat daar ineens midden in ons winkelcentrum de Village Market, een reusachtige kerstboom!

dag 101 - Wesley alweer ziek - 12 november 2013

Net terug van vakantie, is Wesley weer ziek. Hij begint de dag met bijna 40 gr koorts. En dat is wel heel hoog. Deze keer gaat Everlynn naar een publiek ziekenhuis in the village. Op aanraden van Stanley, hij heeft hier goede ervaring mee. Ik breng ze weg. Het ziekenhuisje ziet er prima uit. Maar wel oud, rommelig en heel druk. En we belanden in de ene wachtrij na de andere. Wachtrij voor het inschrijven, voor de kinderzorg, het lab, de uitslag, de arts,  betalen, en de medicatie ophalen. Ik vertrek na een paar uur om Isa op te halen en de boodschappen te doen. Het kost ze uiteindelijk een hele dag! Om 17.00 kan ik ze weer ophalen.

Ze zeggen dat het malaria is, maar op de lab-uitslag staat dat niet. En hij krijgt antibiotica mee. Kortom, het is onduidelijk, gelukkig hebben we paracetamol tegen de hoge koorts, en lijkt hij langzaam weer op te knappen.

dag 100 - Gevaar op de weg - 11 november 2013

En dat is misschien wel het grootste gevaar van hier rijden, een ongeluk. Die zie je hier net iets te vaak. Meestal met brommers en matatu's. Zij rijden als idioten rond. Bovendien heeft lang niet iedereen een rijbewijs. Want dat is voor veel mensen een veel te grote investering. Deze man had geluk en kwam ervan af met wat kneuzingen.

dag 99 - Zondag - 10 november 2013

Niets lekkerder dan op Zondag, als iedereen thuis is, de zon schijnt en met een lege agenda, uitgebreid te ontbijten op ons terras. Donker en koud en nat Nederland lijkt dan ver weg. Sinterklaas nog verder. In de krant lezen we stukken over een omstreden Zwarte Piet.

En de oplossing is zo simpel, zegt Isa. Dit jaar brengt Sinterklaas de pakjes rond, in plaats van de Zwarte Pieten. En is Sinterklaas dus zwart en alle Pietjes wit. Klaarrrrr....

dag 98 - Wandelen - 09 november 2013

Ik probeer regelmatig te wandelen met Jumbo. Zolang het licht is, is dat prima te doen. De wijk Runda is een van de betere buitenwijken van Nairobi. Er staan alleen maar mooie huizen achter grote hekken verscholen, inclusief guards ervoor. Soms zijn er stukken braakliggend terrein. Op een dag zal hier waarschijnlijk gebouwd gaan worden. Tot die tijd ziet het er meestal niet uit.

De mensen die je hier tegenkomt zijn meestal bijzonder vriendelijk. Ze begroeten je bijna allemaal met Jambo. Dat klinkt hetzelfde als Jumbo. Hoe moet het zijn voor een hond als het lijkt dat werkelijk iedereen je naam kent!

dag 97 - Mzungu - 08 november 2013

We leven in een zwarte wereld. Je ziet wel witte mensen, maar niet zo veel. Het ligt er ook een beetje aan waar je bent. En, daar wen je heel snel aan, sterker nog, daar denk je niet eens zo over na.

Totdat je soms ineens een witte voorbij ziet komen, en je denkt, dat ziet er ook niet uit! Het is alsof iemand niet in deze omgeving past. Om dan te beseffen dat ik er precies zo uitzie... 

dag 96 - George - 07 november 2013

George is onze daywatch. Hij werkt elke dag van 6.00 uur tot 18.00 uur. Op het eerste gezicht is George een wat stugge man, maar als je de tijd neemt met hem te praten blijkt hij juist een hele serieuze, rustige en lieve man te zijn. Hij komt uit een heel arm boerengezin, na jaren samen met zijn ouders ploeteren, ging het niet langer. En is hij gaan werken in de grote stad. Dat doet hij nu al ruim 4 jaar. Hij onderhoudt zijn ouders en zijn gezin. Hij heeft 7 kinderen. Zijn volledige salaris gaat naar zijn familie. Hij leeft zelf van het extraatje dat hij elke zondag van ons krijgt.

Eens in de maand heeft hij 4 dagen vrij. Meestal spaart hij 2 maanden, zodat hij 8 dagen heeft om af te reizen naar zijn gezin en familie. Het is een lange reis. De laatste keer kwam hij terug met een probleem. Een van zijn twee koeien was dood. De koe was uitgebroken en had iets verkeerd gegeten, en nu was ze dood. Een groot probleem want nu hebben zijn jongste kinderen geen melk.

Hij wil geen geld lenen. Hij wil liever sparen. En dan een nieuwe koe kopen. Dat is niet makkelijk.

George werkt hier elke dag en hij werkt hard. Hij verzorgt de kippen. Hij veegt de straat en onze trap. Hij helpt Stanley met de tuin. Hij kookt voor het personeel als Everlynn geen tijd heeft. Hij rent altijd naar het hek als er voor de deur wordt getoeterd.

En hij heeft sinds kort een nieuw uniform en daar is hij trots op. Guards zijn misschien wel het belangrijkste personeel hier. Als zij tevreden zijn, weet je dat je veilig woont. Ik weet zeker dat George al tevreden was met zijn baan. En toch....

Onno en ik hoefden er niet zo lang over na te denken. We hebben een nieuwe koe voor hem gekocht.

dag 95 - Thuiskomen - 06 november 2013

Waar we ook zijn geweest, of waar we ook vandaan komen, als we onze straat binnenrijden is er altijd het gevoel van thuiskomen. Als je dan voor ons hek staat, moet je even toeteren en dan doet George, zo snel als hij kan, het hek open.  En dan rijd je naar binnen en weet je, ik ben thuis!

En dan is daar Jumbo, altijd blij om je te zien. Het is grappig om te merken, na al die onwennige weken, het echte settelen is nu begonnen. Thuis is op Runda Grove in Nairobi. En dat is mooi!

dag 94 - Immigratiedienst - 05 november 2013

Isa en ik hebben Kenia niet meer verlaten sinds we hier zijn komen wonen. Geen spannende buitenland-reisjes voor ons. En dus moeten we langs de immigratiedienst om onze visa te verlengen voor de komende 3 maanden.

Eerst moeten we langs een bedrijf dat mensen zoals wij begeleidt bij de immigratiedienst. Ik heb een taxi besteld, omdat Moses eerst Onno moet wegbrengen naar het vliegveld. Daarna zal hij ons daar ophalen. Maar de taxi komt niet.

En dus rijden Isa en ik zelf. Isa heeft Onno aan de lijn voor aanwijzingen hoe te rijden. We komen bijna op tijd aan. Daar worden alle gegevens verzameld en moeten we vervolgens naar het immigratiekantoor downtown. Hmm, dat wist ik niet vooraf, maar gelukkig rijdt een lieve assistent met ons mee en zij wijst ook de weg.

Het immigratiekantoor is druk. Tientallen mensen wachten terwijl er met stapels papieren wordt geschoven. Alleen een 'officer' mag deze formulieren invullen en stempelen. Elk formulier duur 10 minuten. Voor al die mensen zijn er 2 officers. Het duurt dus lang. Heel lang.

Dan moeten we in de volgende rij. 10 fingerprints please! En elke vinger nog een keer en nog een keer. Er wordt hier niets aan het toeval overgelaten.

Dan terug in de laatste rij, het officiele afstempelen in ons paspoort. En dan, een prachtig nieuw afgestempeld visum straalt ons tegemoet!

Onze lieftallige assistente heeft ons verlaten en we zijn overgeleverd aan onszelf, het verkeer en het vinden van de weg is een enorme uitdaging. En dan verwoord ik het heel positief. Iedereen die wel eens gereden heeft in een derde wereldland weet wat ik bedoel. Maar het grootste probleem is het terugvinden van de weg. Worstelend door de files, geen overzicht, en met een hoop getoeter weten we ons uiteindelijk los te rukken.

En belonen we onszelf met een overheerlijke lunch (s'middags half 4!) op een prachtige plek vlak bij ons huis. Onze veilige haven!

dag 93 - Vakantie - 04 november 2913

Everlynn is op vakantie deze week. En het is stil in huis. Geen spelende Wesley. Geen gerammel van potten en pannen in de keuken. Geen warme hap aan het einde van de dag. Geen wasmachine die draait, tenzij ik 'm zelf aanzet. Geen vrolijke gesprekken vanuit de keuken van de staff.

Stanley is net terug van zijn vakantie. Hij is doodmoe en heel gelukkig met zijn week met zijn gezin. Hij laat me foto's zien van zijn vrouw en kinderen, en vertelt vol trots hoe hij Dennis naar de universiteit heeft gebracht.

Er is wel een probleem. Dennis heeft op zijn eerste dag zijn kleren gewassen en opgehangen om te drogen. Een klasssieker. Al zijn kleren zijn gestolen. Hij weet nu niet wat hij moet doen. Ik ook niet. Wat ik wel weet is dat Dennis moet leren zijn eigen boontjes te doppen. Het is een beetje hetzelfde probleem wat wij met onze kinderen hebben. Soms. Ik raad hem aan Dennis eerst zelf te laten nadenken over een mogelijke oplossing.

Daar gaat hij over nadenken.

dag Everlynn en Wesley! Veel plezier!

dag 92 - Weer thuis - 03 november 2013

Sieb vliegt met een nachtvlucht weer terug naar Nairobi. Ons probleem is om Sieb weer het land in te krijgen. Zijn tijdelijke toeristenvisum is verlopen en hij moet dus een nieuw toeristenvisum kopen als hij in Kenya aankomt. Hij heeft instructies mee over wat hij moet zeggen. Dus niet dat hij hier woont. Maar dat hij zijn ouders komt bezoeken die hier wonen. En dat hij dan weer terug naar Nederland gaat. We weten niet hoe geloofwaardig de Kenianen dit zullen vinden als hij daar aankomt als onderdeel van een voetbalteam, van de International School of Kenya.

En of hij wakker genoeg is om dat een beetje handig te doen.

Maar het gaat allemaal helemaal goed. En dus staan wij om 8 uur s'morgens klaar om hem op te vangen als hij de bus uit komt rollen. En dat doet hij.
Ze zijn tweede geworden en daar kan hij maar niet over uit. Er komt geen zinnig woord uit, behalve frustratie.

Welkom thuis Sieb!

Gelukkig, na een paar uur slapen, komen de mooie verhalen. Hoe bijzonder hij het heeft gevonden. Hoeveel armer Ethiopie is. Daar zijn bijna geen wegen. En alleen maar kleine huizen, omdat ze geen grote huizen kunnen bouwen. En het eten is lekker. En de sfeer was zo leuk. Behalve dan even 2e worden. En dat hij het zo geweldig heeft gevonden, dat hij nu denkt dat hij best langer wil blijven. Voetbal hier is het leukste wat er is!

dag 91 - Ambassade - 02 november 2013

We zijn uitgenodigd bij de Nederlandse Ambassade voor een borrel. Alle Nederlanders in Nairobi zijn uitgenodigd. Vanwege Westgate. Een soort goedmakertje. Of ter geruststelling. Ik weet het eigenlijk niet precies. Het is helemaal raar om ineens tussen alleen maar Nederlanders te staan, en gewoon met iedereen Nederlands te praten. Maar eigenlijk best leuk. Het is bij de Ambassadeur thuis. Wij denken dat we al in een kasteel wonen, maar dit is nog wel een paar maatjes groter. De hele Nederlandse community past met gemak in de tuin.

Er wordt bijna niet over Westgate gesproken. Wel over alle strubbelingen die het aanpassen aan een nieuw land met zich zich meebrengen. De ouders met pubers delen vooral hun zorgen over het uitgaan hier. Tips worden uitgewisseld. Over leuke restaurants, waar je goed kan uitgaan. Wat er allemaal te doen is in Nairobi.

Om heel eerlijk te zijn geloof ik het allemaal wel. Kennelijk ben ik nog teveel in een soort overlevingsstand. Druk met m'n cultuurshock. Als ik aan weekend denk, denk ik aan minimaal een uur met een boek op het terras zitten. Dat is mijn uitdaging van dit moment.

dag 90 - Puppy-cursus - 01 november 2013

Terwijl het in Nederland maar blijft stormen en regenen, is het hier een heerlijke zonnige dag. Everlynn en ik gaan samen met Jumbo naar haar eerste puppy-training. Zij vindt dat leuk en ik ook.

Het is hilarisch. We maken kennis met onze hondentrainster. Zo'n iets te bevlogen type die zichzelf erg serieus neemt. Maar ze is wel heel lief.

Alle pups zien er prachtig uit. Jumbo niet.

Voordat de les begint moeten we allemaal met onze pup gaan zitten en knuffelen. En alle pups laten zich ook heel rustig knuffelen. Jumbo niet. Zij is helemaal door het dolle heen, met al die speelkameraadjes om haar heen. Bovendien houdt ze niet van knuffelen. Ze houdt van bijten. 

Dan moeten we rondjes gaan lopen, met de pup netjes naast ons. Maar Jumbo wil niet lopen, ze wil rennen. Bovendien schiet ze alle kanten op. Dus zie ik Everlynn half struikelend achter Jumbo aan haar rondjes doen.

Kortom, het is een chaos. Alles gaat tegenovergesteld. Als ze moet zitten, en thuis kan ze dat echt al heel goed hoor, blijft ze staan. Linksom wordt rechtsom, liggen is springen, enz enz.

Onze trainster knikt ons bemoedigend toe: "Maar ze is wel heel lief..... voor een straathond." Nou, dat helpt!

Maar als ze dan eindelijk met elkaar mogen spelen is ze de Queen van het veldje. Voor niets en niemand bang. Juichend gaat ze helemaal los. Dit is pas feest.

De rest van de dag slaapt ze!

dag 89 - Sieb - 31 oktober 2013

Wat we ook doen deze dagen, onze gedachten gaan uit naar Sieb. Toch spannend hoe hij het daar zal hebben, logerend bij een gastgezin. Maar wat we ook proberen, Sieb zijn telefoon staat uit en blijft uit. En niet dat hij ons ook maar iets laat weten...

Gelukkig, de school laat keurig weten dat de jongens goed zijn aangekomen. en gelukkig, lang leve het internet. Op de site van het toernooi verschijnen elke dag berichten en foto's over het toernooi. En is het ons duidelijk dat Sieb het daar geweldig heeft!

dag 88 - Sieb naar Ethiopie - 30 oktober 2013

Eindelijk is de grote dag voor Sieb aangebroken. Hij gaat samen met zijn voetbalteam naar Ethiopie. Hij kijkt hier al weken naar uit. S'morgens vroeg om half 7 verzamelen. En dan met de schoolbus naar het vliegveld. Ze moeten, om goed voor de dag te komen, hun nette reispak aan. Een zwarte broek, zwarte herenschoenen, een wit overhemd en een stropdas. Die hebben we gisteren nog even na school voor hem gescoord. De kleermaker is speciaal voor hem langer gebleven om zijn broek in te korten. En nu is hij helemaal het mannetje.

Toch grappig om te zien. Al die voetbaljongetjes als keurige meneertjes.

Sieb wordt gek als ik tijdens dit soort gelegenheden foto's van hem maak. Dus sta ik stiekem achter een boom. Ik weet zeker dat hij me ooit nog eens dankbaar zal zijn.

dag 87 - Wesley is ziek - 29 oktober 2013

Vanmorgen word ik wakker gemaakt door Everlynn. Wesley is ziek. Hij heeft diarree en tegen de 40 graden koorts. Dat is serieus ziek voor een klein mannetje van 2 jaar oud. We gaan meteen naar AAR. Het Health Center. Alles wordt onderzocht. Hij heeft een bacteriele darminfectie en hij krijgt antibiotica mee. En paracetamol om de koorts te verlagen. Het duurt nog 1 dag en dan is hij weer een stuk beter. En gelukkig maar. Hij gaat eind van deze week samen met zijn moeder op reis. Naar familie in de village. En naar zijn grote broer. Het is bijna 2 jaar geleden dat Everlynn daar vertrok. En sindsdien heeft ze haar oudste zoon niet meer gezien. Nu kan ze niet meer wachten!

dag 86 - Moses - 28 oktober 2013

We hebben een nieuwe chauffeur. Hij heet Moses. Hij was taxi chauffeur, maar werkt veel liever voor een familie. Hij kan niet wachten om te beginnen en is super gemotiveerd. Op zijn eerste werkdag is hij al ver voor het afgesproken tijdstip gearriveerd, wast hij de auto's van binnen en buiten, en staat hij lachend klaar, bereid om alles voor ons te doen.
Hij neemt zijn werk heel serieus. En zo staat hij ook op de foto. Maar eigenlijk is hij een goedlachse man vol verhalen en praatjes. En hij komt thuis met de juiste boodschappen.

dag 85 - Afscheid - 27 oktober 2013

De laatste dag met onze vrienden. We sluiten af met een prachtig wandeling in het Karurapark. Het is er druk, Ook veel Kenianen brengen hier hun Zondag door. Wandelen, zwemmen, sporten en barbequen onder de bomen. Het is er prachtig.

Jostine noemt Kenia het land van de lila bomen. En zo is het. Met moeite nemen we afscheid. Van onze lieve vrienden. En van een hele bijzondere week.

dag 84 - Het land van Karen Blixen - 26 oktober 2013

Vandaag doen we nog aan wat sightseeing in Nairobi. We bezoeken een vrouwenproject waar alleenstaande vrouwen met kinderen een kans krijgen een beroep te leren. Ze maken kralen en potten van klei die worden verkocht in een winkeltje. Ze zijn onooglijk. Maar Jostine en ik kopen braaf.

En we bezoeken het prachtige huis van Karen Blixen. Alles is nog in oude staat en oud-deense meubelen in een koloniaals huis komen vervreemdend over. En mooi. Ik weet nog net een van haar schilderijen te fotograferen, voordat dat me verboden wordt.

dag 83 - Thuiskomen - 25 oktober 2013

En dan is onze vakantie alweer voorbij. Eind van de dag vliegen we in een uurtje weer terug naar Nairobi. Onze nieuwe-driver-to-be Moses haalt ons op van het vliegveld en loodst ons file-ontwijkend met een enorme omweg terug naar ons huis. Ons huis! Het voelt als thuiskomen. En dat is een magisch moment.

dag 82 - Mombasa - 24 oktober 2013

Het is even wennen, afscheid van onze geweldige gids Teeku, niet meer samen in onze Jeep,  maar de gesprekken gaan gewoon verder op het strand, op de bedjes van het zwembad, langs de kant van het beach volleybal, tijdens het zwaaien naar windsurfing coolboy Koen, tijdens het buffet of daarna in de beachbar.

Want never a dull moment in Mombasa.,,,, het hotel is leuk, het strand prachtig, de zee voelt alsof je in een warm bad stapt, en de zon laat zich alweer zien. We worden getrakteerd op een echte Masai bruiloft, inclusief muziek en dans. Het is een hele bijzondere, want, zo wordt ons verteld, een Indische dame trouwt met een zwarte Keniaan, en dat gebeurt bijna nooit. Het plaatje is magisch. Ondanks de lege stoelen. De bruid straalt!

De jongens vermaken zich in het zwembad. Alleen Isa heeft pech en ligt 1 dag met koorts op bed.

dag 81 - Tsavo - 23 oktober 2013

En in Tsavo worden we dan eindelijk beloond met 3 Simba's, klaar voor de jacht. Kwijlend liggen ze te loeren naar een kudde zebra's...

 

 

En in Tsavo zijn de olifanten .... rood!

 

Dan is het tijd verder te trekken naar Mombasa. We verlaten het land waar overwegend de wilde dieren wonen, en rijden langzaam maar zeker weer terug naar de bewoonde wereld. Dat is even wennen. Mombasa is afgeladen vol. Inclusief files. Maar ook daar is weer zoveel te zien....