Eerst moeten we langs een bedrijf dat mensen zoals wij begeleidt bij de immigratiedienst. Ik heb een taxi besteld, omdat Moses eerst Onno moet wegbrengen naar het vliegveld. Daarna zal hij ons daar ophalen. Maar de taxi komt niet.
En dus rijden Isa en ik zelf. Isa heeft Onno aan de lijn voor aanwijzingen hoe te rijden. We komen bijna op tijd aan. Daar worden alle gegevens verzameld en moeten we vervolgens naar het immigratiekantoor downtown. Hmm, dat wist ik niet vooraf, maar gelukkig rijdt een lieve assistent met ons mee en zij wijst ook de weg.
Het immigratiekantoor is druk. Tientallen mensen wachten terwijl er met stapels papieren wordt geschoven. Alleen een 'officer' mag deze formulieren invullen en stempelen. Elk formulier duur 10 minuten. Voor al die mensen zijn er 2 officers. Het duurt dus lang. Heel lang.
Dan moeten we in de volgende rij. 10 fingerprints please! En elke vinger nog een keer en nog een keer. Er wordt hier niets aan het toeval overgelaten.
Dan terug in de laatste rij, het officiele afstempelen in ons paspoort. En dan, een prachtig nieuw afgestempeld visum straalt ons tegemoet!
Onze lieftallige assistente heeft ons verlaten en we zijn overgeleverd aan onszelf, het verkeer en het vinden van de weg is een enorme uitdaging. En dan verwoord ik het heel positief. Iedereen die wel eens gereden heeft in een derde wereldland weet wat ik bedoel. Maar het grootste probleem is het terugvinden van de weg. Worstelend door de files, geen overzicht, en met een hoop getoeter weten we ons uiteindelijk los te rukken.
En belonen we onszelf met een overheerlijke lunch (s'middags half 4!) op een prachtige plek vlak bij ons huis. Onze veilige haven!
No comments:
Post a Comment