Ik praat lang met Susan. Ze zegt niks. Ze laat wel het bewijs zien dat ze een ID kaart heeft aangevraagd. Pas als ze die heeft kan ze haar geboorteakte aanvragen. De verhalen veranderen steeds. Ik begrijp er niets van. Maar Stanley verzekert me dat dit de enige weg is. Haar ouders werken niet mee. Ze begrijpen niet hoe belangrijk het is om een ID kaart te hebben. Dat het belangrijk is dat je iemand bent. Dat je meetelt.
Als ze haar ID kaart heeft kan ze haar geboorteakte opnieuw aanvragen. Waar niet in is geknoeid door haar ouders of haarzelf. Dan kan ook zij een verzekering aanvragen. En een bankrekeningnummer. En nadenken over een school-opleiding. Ik denk dat ze bijna niet kan lezen en schrijven. Haar schoolrapport was erg slecht. Ik denk dat haar ouders niet konden betalen dat ze naar school ging. En dat ze daar maar heel weinig is geweest.
Susan zegt niets. De schaamte is groot. Maar ze belooft wel weer lief en aardig te zijn. En haar best te doen. Dat doet ze! Ze is weer de blije en vrolijke Susan.
Als ik een foto van haar maak, zie ik een blik.... Susan denkt meer dan ze zegt.
No comments:
Post a Comment