dag 49 - Black saturday - 21 september 2013

Onze persoonlijke zwarte Zondag staat natuurlijk niet in verhouding met wat deze dag voor Kenya betekent.

Wij rijden nietsvermoedend richting Peponiroad als we zware gunschoten horen, explosies en ratelende machinegeweren. Het lijkt eindeloos te duren, Onno, Isa en ik zitten in de auto op weg naar onze meubelmaker om de hoek van Westgate Mall. Overal staan de mensen stil. Normaal is dit een van de drukste punten van zaterdag-shopping Nairobi, maar er is geen auto te bekennen. Mensen staan op hun tenen om een glimp op te vangen van een gebeurtenis die niemand nog begrijpt. 100 a 200 meter verderop moet de paniek enorm zijn, gewapende gunmen bestormen de Westgate Mall, en schieten om zich heen. Mensen vluchten weg, laten hun auto's staan of duiken op de grond. Of worden geraakt.

Het is doodstil op straat, op de weerkaatsing van de schoten na, en wij hebben genoeg gehoord. We keren om en verlaten Peponiroad. We wurmen ons in het weerbarstige verkeer en rijden met een enorme omweg terug naar ons winkelcentrum Village Market, en doen onze boodschappen. Daar heeft niemand iets gehoord over de Westgate. We raken vertwijfeld over ons eigen verhaal. Dan gaan we Sieb halen, hij heeft een voetbaltoernooi op zijn school. En langzaam wordt ons duidelijk dat het toch wel een ernstige situatie is. Village Market gaat preventief dicht, en we worden geadviseerd naar huis te gaan.

Op televisie horen en zien we wat er gaande is. We zijn in een shock. En dolblij dat er sportdag en een picknick was op het ISK, dat heeft een hoop families en kinderen behoedt voor een middagje shoppen. Het aantal doden en gewonden stijgt gestaag. Er wordt aan een stuk door opgeroepen voor bloeddonaties. Ze hebben hier geen voorraden voor dergelijke rampen.

Isa en ik gaan bloed doneren. Sieb en Onno moeten hun laatste vaccinaties halen en zullen ons afzetten bij het Aga Kahn hospital. Mijn bloedgroep is O - rhesus negatief, en daar staan ze om te springen. Er zijn al tientallen mensen voor ons. Overal zitten en liggen mensen met bloedzakken. Er staan lange rijen met wachtenden. Het is chaos. En het is roerend om te zien hoeveel mensen komen bijdragen.

Hier werkt alleen codewoord O-negative, in mum van tijd ben ik een VIP die per onmiddellijk naar een ander ziekenhuis moet worden vervoerd waar ze een nijpend tekort hebben aan O-negative. Een overenthousiaste volunteer werpt zich op als driver en daar gaan we. Luid toeterend en met piepende banden scheuren we op overvolle wegen, langs files, en tegen het verkeer in, alles wordt uit de kast gehaald om Isa en mij met spoed over te brengen. Tegen guards en verkeersleiders wordt geschreeuwd, thissss issss a bloodtransport, this is O-negative to MP Shah hospital. Dat ben ik dus, VIP for 5 minutes...
Het feit dat deze jongen zo fanatiek was om mij weg te brengen, en de manier waarop, begrijp ik als ik zijn verhaal hoor. Een goede vriendin van hem, 5 maanden zwanger, is geraakt in haar dijbeen en zij is doodgebloed omdat de hulp te laat kwam. Het gaat hem niet gebeuren dat hij voor wie dan ook te laat is.

Ik heb nog uren moeten wachten voor ik bloed heb kunnen geven, er was simpelweg niet voldoende capaciteit. Maar we hebben gewacht, uit eerbetoon voor al dat zinloze geweld en verdriet om ons heen.